Thursday, January 12, 2017

Super minister, Development Bill and the second economic revolution

The proposed new constitution will come into the limelight in near future. The main components of it would be the changes proposed to the presidential system and the changes proposed in respect of devolution of power.

In the meantime, the Development (Special Provisions) Bill came into the limelight. It was proposed that two specific ministers would get special powers in the areas of development and international trade. The reason given was the need of a rapid economic development.

The United Front Government which came into power in 1970 decided to abolish the Senate to fast-track the legislation proposed by the Government and it created a political authority, to fast-track the decisions taken by the Government, through which the authority of the Sri Lanka Administrative Service was undermined. 

The UNP Government which came into power in 1977 introduced a new Constitution in 1978 to implement the economic reforms through establishing open economy which was the first economic revolution of the country. There was a strong opposition to open economy from the cultural and political ideologies prevalent at that time. Sri Lanka Freedom Party which opposed to the open economy continued to maintain the same with variations of open economy with human face and open economy with nationalistic face.

The only solution to the ethnic problem, as a result of which the country faced 30-year-long bloody war, was the 13th Amendment to the 1978 Constitution. The basis of this amendment was the Indo-Sri Lanka Accord, which was signed by using executive power of the president irrespective of the fact that the accord was opposed by virtually the whole country including the Prime Minister and the Minister of National Security of the United National Party.

The Sri Lanka Freedom Party which opposed the Provincial Councils and boycotted the Provincial Council elections now holds power in all the provincial councils other than the councils of the north and east.
Executive powers

J.R Jayewardene, R. Premadasa, Chandrika Kumaratunga and Mahinda Rajapaksa used the executive powers for the development of the country and also against the accepted democratic norms. These misuses came to the zenith during the tenure of former President Rajapaksa. He came into power not only once but twice promising to abolish the executive presidency but quite contrary to his promises during his second term he strengthened it by the 18th Amendment to the Constitution. This disgraceful act became quite prominent because of the behaviour of the incumbent President who worked tirelessly to abolish his own powers which is unprecedented by the 19th Amendment to the Constitution.

Therefore there was a dire necessity to arrest the misuse of power. Through the 19th Amendment to the Constitution the power of the president to appoint personnel to key commissions such as Elections Commission, Public Service Commission and National Police Commission are now vested with the Constitutional Council. Hence the independence of those commissions is now established. That was the public expectation. However by curtailing the power of the political authority the efficiency of the Public Service also could be affected. 

We have gone a full circle and came back to the situation before the establishment of the political authority in 1970. In other words we now face the full-scale bureaucracy which came into light in the background of strengthening of democratic structures. 
Economic development

On the other hand there are proposals to abolish the executive presidency in the new constitution. An open economy is now well established in the country. War is over and peace is on the way. Hence the country needs to have a leap forward in the economic front. This is going to be the second economic revolution of the country. Development (Special Provisions) Bill should be considered in this background. 

This Act is needed for a focused agenda for a rapid economic development. Those who criticise the Bill bring forward two issues. One is to assign the powers of the provincial councils to a super minister and the other is to assign the power of the president and certain other ministers to this super minister.

By operation of this Act it was proposed that there should be two agencies for development and international trade and an office for policy development. 

The Policy Development Office should develop national policy and national policy framework on any subject including economic development in consultation with the Regional Development Boards and the Board on Rural Modernisation which will be described later in this article. The minister should get the approval of the Cabinet of Ministers for those policies.

Among the objectives of the Development Agency, there are important matters in economic development such as modernising the economy, enabling Sri Lankan goods to enter the global value chain and compete in the global market, enhancing the competitiveness of Sri Lankan goods and services, generating employment and improving the balance of trade. This agency would be under the purview of the Minister of Economic Affairs.
Mode of operation

The Development Agency would operate as a private sector company under the General Affairs Council which would be responsible for the management and administration of the affairs of the Agency. In addition to that there would be a managing director who would be the chief executive officer. The Minister of Economic Affairs has the authority to appoint them.

Development Agency has the authority to give directions to several Government institutions, namely Board of Investment, Sri Lanka Export Development Board, Information and Communication Technology Agency, Civil Aviation Authority, Sri Lanka Ports Authority, National Water Supply and Drainage Board and Sri Lanka Tourism Promotion Bureau.

When the Minister of Economic Affairs intends to carry out any development activity in an area coming under a Provincial Council, he may consult the relevant Chief Minister. It would be more appropriate if it is mandatory in the part of the Minister. 

Where the Minister of Economic Affairs gives any direction in any relevant matter, the subject of which has been assigned to another minister, the Minister of Economic Affairs shall do so in consultation with such other Minister.

In addition to that the island was divided into five areas of Southern, Wayamba, Central, Eastern and Northern and created five Regional Development Boards. The Western Province was excluded since it came under the Megapolis development.

The administration and management of the affairs of the Agency for International Trade is vested in a Board consisting of high officials such as Director General of Commerce, The Controller of Imports and Exports and the Chairman of Export Development Board. The private sector is represented only by the Joint Apparel Exporters Federation and Joint Apparel Exporters Association. No other export association is represented there, which is a drawback. 

The objectives of this agency include to promote and develop international trade in Sri Lanka and to facilitate the growth of exports of Sri Lankan products and services. Therefore, more participation of private sector representatives is essential. This Board is coming under the purview of the Minister of International Trade.

The Board on Rural Modernisation comprises the President, Prime Minister, several subject ministers, chief ministers and several others. This board is above the Ministers of Economic Affairs and International Trade, agencies and the boards described above. This board is having the authority to give guidelines to the Agency for Development in respect of the coordination of agency and the Government and provincial administration. 

A three-year term is specified for all affairs other than for the Policy Development Office. No action or prosecution shall be initiated against the agencies, boards, other institutions under the Act and any member or official of such agencies, boards or institutions. This is a breach of checks and balances operate under the constitution.

W.A. Wijewardena has written an article to Daily FT (http://www.ft.lk/article/588569/Formalising-economic-management-through-Development-Bill--Another-communication-failure-by-the-Unity-Government-) describing the mechanism of the Development (Special Provisions) Bill. He pointed out that even now there is a similar mechanism in operation under the Prime Minister which makes him a so-called super minister.

At present ministries and the institutions under those ministries operates in silos. There is no proper coordination among those ministries and institutions. By this Bill which is proposed to operate for three years, there is a mechanism introduced for the Government and the Provincial councils to work together for the economic development of the country and a mechanism introduced for coordination of several ministries and the institutions coming under those ministries for the economic development and promoting international trade. Also, there is an efficient administrative structure like in the private sector to implement the same. 

The power vested with the minister/s is for a specific task and for a specific period. This power is not like the power of the president which can be imposed on every one until his term ends. In the first economic revolution, presidential power was used. Now on the eve of the proposed abolition of the executive presidency the country needs this type of Act to implement the second economic revolution.
Criticism

This Bill was approved by the Cabinet of Ministers. However, some ministers who were silent at the Cabinet meeting now criticise this Bill. Also, all the Provincial Councils rejected this Bill. It is understood when the Northern Provincial Council disapproves this Bill since it wants more power devolved to the periphery. Other than the north and east, in all other provincial councils the Sri Lanka Freedom Party has the power. Their stance in devolving power is not clear. In the Report of the Sub-Committee on Centre – Periphery Relations of the Steering Committee of the Constitutional Assembly proposed that the power of the governors should be reduced and the elected representatives should be more empowered.

Those who oppose this Bill, provincial councils and the parties which govern those provincial councils, should clearly keep in their minds that they do not have any moral authority to oppose further devolution of power to the provinces under the new constitution. Also, it would be more appropriate if six provincial councils, including the Western Provincial Council, can be created in line with the districts allocated to Regional Development Boards.
(The writer can be reached via harsha.gunasena@gmail.com.)
- See more at: http://www.ft.lk/article/590717/Super-minister--Development-Bill-and-the-second-economic-revolution#sthash.gJHatoeS.dpuf

Saturday, January 7, 2017

ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු ක්‍රිකට් විනිසුරුවරුන්ගෙන් ලබා ගමු

ශ්‍රී ලංකාව සහ ඇමෙරිකාව එක්ව ජිනීවා මානව හිමිකම් කොමිසමට 2015 සැප්තැම්බර් 29 වන දින ඉදිරිපත් කළ, 2015 ඔක්තෝබර් 01 වන දින ඒකමතිකව සම්මත වූ A/HRC/30/L.29 දරන යෝජනාවේ හය වන ඡේදයේ මෙසේ සඳහන් වේ.
‘නීතියේ ආධිපත්‍ය සුරැකීම සඳහා ද ශ්‍රී ලාංකික අධිකරණ ක්‍රමය පිළිබඳව විවිධ ජන කොටස් අතර විශ්වාසය තහවුරු කිරීම සඳහා ද වගවීම අත්‍යවශ්‍ය බවට වන ශ්‍රී ලංකා රජයේ පිළිගැනීම අගයමින් ද, මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය හා අයථා භාවිතය සහ ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් නීතිය උල්ලංඝනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් විශේෂ නීති උපදේශකයකු සහිතව අධිකරණ යාන්ත්‍රණයක් ස්ථාපිත කරන බවට වූ ශ්‍රී ලාංකික රජයේ යෝජනාව අගයමින් ද, විශ්වසනීය වූ අධිකරණ ක්‍රියාවලියක් සඳහා සිය අවංකකම සහ අපක්ෂපාතිත්වය සඳහා ප්‍රසිද්ධියක් උසුලන පුද්ගලයන්ගෙන් සමන්විතවූ ස්වාධීන අධිකරණ සහ නඩු පැවරීමේ ආයතන පද්ධතියක අවශ්‍යතාව සහතික කරමින් ද, මේ සඳහා විශේෂ නීති උපදේශකගේ කාර්යාලය ඇතුළුව ශ්‍රී ලාංකික අධිකරණ යාන්ත්‍රණය තුළ පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලීය හා විදේශ විනිසුරන්, විත්තියේ නීතිඥවරු, බලය ලත් නඩු පවරන්නන් සහ පරීක්ෂකවරු සිටීමේ වැදගත්කම සහතික කරමු.’
මින්පසුව ජනාධිපතිවරයා විසින් විදේශ විනිශ්චයකරුවන් මේ සඳහා නොයොදවන බවට ප්‍රසිද්ධ ප්‍රකාශයක් කරන ලදී. පසුව අගමැතිවරයා ජිනීවා යෝජනාවේ ප්‍රතිපාදන අනුගමනය කරන බව කියා සිටියේය. ඉන් පසුව විදේශ ඇමතිවරයා එය ජනාධිපතිවරයාගේ පුද්ගලික අදහස බව වොෂින්ටනයේදී ප්‍රකාශ කළේය.

විදේශ අමාත්‍ය මංගල සමරවිර මහතා එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරයාට වොෂින්ටනයේදී කරුණු පැහැදිලි කරමින්
පසුව මෙරටට පැමිණි එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරයාට මල්වතු සහ අස්ගිරි මහනායක හිමිවරුන් ද ඇතුළු තවත් අය විසින් මේ සඳහා ජාත්‍යන්තර විනිසුරුවරුන් යොදවා ගැනීම නොකළ යුතු බව කියා සිටින ලදී. පසුව ප්‍රකාශයක් කළ කොමසාරිස්වරයා ඒ පිළිබඳ තීරණයක් ගැනීම ශ්‍රී ලංකාවේ ස්වෛරී අයිතිය බව කියා සිටියේය.

එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරයා මල්වතු මහානායක හිමියන් සමග සාකච්ඡා කරන අවස්ථාව
යුද්ධය මෙහෙයවූ යුද්ධ හමුදාපති සරත් ෆොන්සේකා පසුගිය දා පාර්ලිමේන්තුවේ සිය මංගල කතාව පවත්වමින් මෙම පරීක්ෂණය විනිවිදභාවයකින් යුතුව සහ ජාත්‍යන්තර නීතිවලට අනුකූලව පැවැත්විය යුතු බව ද මේ සඳහා විදේශ නිරීක්ෂකයන්ගේ සහ උපදේශකයන්ගේ සහභාගිත්වය අවශ්‍ය බව ද විශේෂයෙන්ම සුදු කොඩි සිද්ධිය සම්බන්ධව පරීක්ෂා කළ යුතු බව කියා සිටියේය. ඔහු කියා සිටින්නේ තමා යුද්ධය සඳහා අණ දුන්නේ ජාත්‍යන්තර නීතිවලට අනුකූලව බවත් යුද්ධයේ අවසාන භාගයේ එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය සම්පූර්ණයෙන්ම කොටු වූ පසු තමා අවි ගනුදෙනුවන් සඳහා අත්‍යවශ්‍ය කටයුත්තකට චීනය බලා ගිය බවත් විශේෂයෙන්ම ඒ යුගයේදී නීති විරෝධී අණ දීම් සිදුවී ඇති බවත්ය. ඒ නීති විරෝධී කටයුතු සඳහා වගකිව යුතු අයට දඬුවම් දිය යුතු බව ඔහුගේ මතය වේ. එමෙන්ම එමගින් මෙරට යුද්ධ හමුදාවේ ගෞරවය ආරක්ෂා කර ගත හැකි බව ඔහුගේ මතයයි.
පාබල, නාවික සහ ගුවන් හමුදාවන්ගෙන් සන්නද්ධ වූ ලොව ප්‍රමුඛ ත්‍රස්තවාදී සංවිධානය (එයද ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගෙන් සමන්විත වූ ශ්‍රී ලාංකික සංවිධානයකි.) පරාජය කිරීමේ ගෞරවය ජාත්‍යන්තරව ශ්‍රී ලංකා හමුදාව වෙත නොලැබෙන්නේ යුද්ධය සමයේ සිදුවූ බවට සැලකෙන නීති විරෝධී ක්‍රියා නිසාය.
එබැවින් ඒ සඳහා පූර්ණ පරීක්ෂණයක් කර අදාළ නිලධාරීන්ට දඬුවම් කිරීම නීතිගරුකව යුද්ධ කළ අනෙකුත් සෙබළුන්ගේ ගෞරවය පමණක් නොව සමස්ත ශ්‍රී ලංකාවාසීන්ගේ ගෞරවය ආරක්ෂා කිරීමක් ද වේ.
මෙම පරීක්ෂණය සඳහා සහභාගී වන විනිසුරන් දේශීය පුද්ගලයන් හෝ වේවා විදේශීය පුද්ගලයන් හෝ වේවා ඔවුන් ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාවගෙන් ද සමස්ත ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගේ ද විශ්වාසය දිනාගත හැකි පුද්ගලයන් විය යුතු අතර අධිකරණ යාන්ත්‍රණය ද එම තත්ත්වයේම තිබිය යුතුය. අධිකරණ ක්‍රියාවලියට ඉහළ මට්ටමේ දේශපාලන අතපෙවීම් අතීතයේදී සිදු වූ අතර අධිකරණ විනිසුරන් ද නොයෙකුත් නොපනත් ක්‍රියාවල යෙදෙමින් අගතිගාමී නඩු තීන්දු දී ඇත. එමෙන්ම යුද සමයේ සිදු වූ විශේෂිත අපරාධ කිහිපයක් පිළිබඳ පරීක්ෂණයකදී ආණ්ඩුවේ ආරාධනයෙන් මෙහි පැමිණි විදේශ විද්වතුන්ට එවකට සිටි නීතිපතිවරයා සැලකූ අන්දම සියල්ලෝම දනිති. මෙම තත්ත්වය පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලීය හෝ වෙනත් විදේශ රටක විනිසුරන්, නඩු පවරන්නන් සහ නීතිවේදීන් මෙම පරීක්ෂණය සඳහා යොදාගත යුතු බවට ජිනීවා යෝජනාවේ එන සඳහනට හේතුවී ඇත. මේ සඳහා පූර්වාදර්ශ බණ්ඩාරනායක ඝාතන නඩුවෙන් ද ගත හැකිය.
කලකට පෙර ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් තරග සඳහා යොදාගනු ලැබුවේ තරගය පවත්වන රටේ විනිසුරන්ය. කල් ගත වන විට මොවුන් සිය රටේ ක්‍රීඩකයන් අරභයා අගතිගාමී තීන්දු දී ඇති බවට වූ චෝදනාවලට පිළිතුරු වශයෙන් විනිසුරන් තරග වදින රටවල් දෙකෙන් එකකටවත් අයත් නොවිය යුතු බවට ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් කවුන්සිලය විසින් තීරණය කරන ලදී.
යුද අපරාධ සම්බන්ධයෙන් වන පරීක්ෂණය සඳහා අදාළ වන්නේද මෙම සිද්ධාන්තයම වේ. එනම් වාර්ගික හෝ ජාතික වශයෙන් හඳුනාගත හැකි ප්‍රශ්නයකදී විනිසුරන්ගේ වාර්ගික හෝ ජාතික අනන්‍යතාව තීරණය සඳහා බල නොපාන්නේ යැයි සහතික කළ හැක්කේ කෙසේද? අනුක්‍රමයෙන් අඩුවී යමින් තිබෙතත් ශ්‍රී ලංකාව තවමත් හරි වැරදි හඳුනා ගත නොහැකි මට්ටමට ජනවාර්ගික වශයෙන් බෙදී පවතී. මේ සම්බන්ධයෙන් විද්වතුන්ගේ ද හුදී ජනයාගේ ද චර්යාව එක හා සමානය.
හර්ෂ ගුණසේන
සමබිම 2016 මැයි කලාපයේ පලවු ලිපියකි.

Brexit සහ අහිමි වූ පාරාදීසය

පසුගිය වසරේ බ්‍රිතාන්‍යය මැතිවරණ ප්‍රතිඵල නිකුත්වීමෙන් පසුව බ්‍රිතාන්‍යය අගමැති ඬේවිඞ් කැමරන් ‘එක බ්‍රිතාන්‍යය ජාතියක්’ ගැන සඳහන් කරමින් මහා බ්‍රිතාන්‍යය තව දුරටත් ‘මහා’ කිරීමට ප්‍රතිඥා දුන්නේය. ඔහු එලෙස ප්‍රකාශ කලේ බ්‍රිතාන්‍යය ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වරට ජාතිවාදී පක්ෂයක් වූ ස්කොට්ලන්ත ජාතික පක්ෂය ස්කොට්ලන්තයේ ආසන 59න් 56ක්ම ජයග්‍රහණය කිරීමෙන් පසුවය. ස්කොට්ලන්ත ජාතික පක්ෂය එයට පෙර මහා මැතිවරණ හතරකදීම ලබාගෙන තිබුණේ ආසන 5ක් හෝ 6ක් පමණි. එම මැතිවරණය බ්‍රිතාන්‍යයේ ඡන්ද පදනම ආන්තිකකරණය කිරීමට සමත් විය.
පසුගියදා අවසන්වූ  බ්‍රිතාන්‍යය යුරෝපීය සංගමයෙන් වෙන්විය යුතුද? නැද්ද?’ යන්න තීරණය කළ එනම් ‘වෙන්විය යුතු’ යැයි තීරණය කළ ජනමත විචාරණය මගින් මෙම ආන්තිකකරණය වඩාත් තීව්‍ර විය. අයිරිෂ් ජාතිකයන් වෙසෙන උතුරු අයර්ලන්තය, ස්කොට් ජාතිකයන් වෙසෙන ස්කොට්ලන්තය සහ ලන්ඩනය වැනි එංගලන්තයේ නාගරික ප්‍රදේශ බ්‍රිතාන්‍යය යුරෝපීය සංගමයෙන් වෙන්විය යුතු නැතැයි ප්‍රකාශ කළ අතර එංගලන්තයේ බහුතර ප්‍රදේශවල ජනතාව බ්‍රිතාන්‍යය යුරෝපීය සංගමයෙන් වෙන්විය යුතු යැයි වැඩි ඡන්දයෙන් ප්‍රකාශ කළහ. එමෙන්ම මේ ගැන කෙරෙන විවිධ සමාලෝචන මගින් ‘තරුණ පරපුර

වැඩි පිරිසක් වෙන්විය යුතු නැතැයි ප්‍රකාශ කළහ’යිද, ‘වැඩිහිටියෝ විශේෂයෙන්ම එංගලන්තයේ ග්‍රාමීය ප්‍රදේශ වල ජනතාව වෙන්විය යුතු බව ප්‍රකාශ කළහ’යි ද වාර්තා විය.
බ්‍රිතාන්‍යය යුරෝපා සංගමයෙන් වෙන් විය යුතු යයි වූ මතවාදයට ප්‍රධාන වශයෙන්ම දායක වූයේ ආර්ථික කරුණුය. යුරෝපා සංගමයේ ජාතික රාජ්‍යවල දේශසීමා ලිහිල් කිරීමේ ප්‍රතිපත්තිය යටතේ විවිධ යුරෝපා රටවලින් විශේෂයෙන්ම නැගෙනහිර යුරෝපයේ ආර්ථික වශයෙන් සමෘද්ධිමත් නොවූ රටවලින් පැමිණෙන ජනතාව බ්‍රිතාන්‍යයයේ පදිංචි වීම මගින් එරට ජාතිකයන්ට විශේෂයෙන්ම එංගලන්ත ජාතිකයන්ට හිමිව තිබු රැකියා අවස්ථා ඔවුන්ට අහිමි වෙමින් පවතී යැයි ඇතිවූ මතවාදය එයින් ප්‍රධාන විය. එමෙන්ම යුරෝපා සංගමය ඇති කරන විවිධ නීති වලට යටත් වීමට බ්‍රිතාන්‍යයට සිදුවීමද එංගලන්ත වැසියන්ගේ අප්‍රසාදයට හේතුවිය. එබැවින් වෙන්වීමට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ නැගෙමින් පැවති ජාතිකවාදී හැඟීමයි.
වෙන්වීමට අදාළ ප්‍රධානතම ආර්ථික කරුණ වූයේ කේක් ගෙඩියෙන් තමන්ට ලැබෙමින් පවතින පංගුව අඩු වීමයි. එනමුත් වෙන්වීම ප්‍රකාශ වූවායින් පසුව සමස්ත කේක් ගෙඩියම අර්බුදයට ලක් විය. බ්‍රිතාන්‍යය පවුම ඇමරිකන් ඩොලරයට සාපේක්ෂව වසර තිහක් තුල පත්වූ අවම අගයට පත්විය. වඩාත් දුර්වල යුරෝපීය සංගමයක් අපේක්ෂා කරන ‘ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප්’ සහ ‘ව්ලැඞ්මීර් පුටින්’ වැන්නන් හැරුණු කොට බොහෝ ලෝක නායකයන් අපේක්ෂා කළේ එක්සත් යුරෝපීය සංගමයකි.

මෑත අතීතයේදී පැවැත්වුන ජනමත විචාරණයකින් බ්‍රිතාන්‍යය සමඟ එකට සිටීමට තීරණය කළ එමෙන්ම මෙම ජනමත විචාරණයේදී යුරෝපීය සංගමය සමඟ එකට සිටීමට තීරණය කළ ස්කොට්ලන්තය තවත් ජනමත විචාරණයකින් බ්‍රිතාන්‍යයයෙන් වෙන්වී යුරෝපීය සංගමයට එක්වීමට තීරණය කළ හොත් බ්‍රිතාන්‍යය මුහුණ දෙන බරපතලම අර්බුදය එය වනු ඇත. ජාතිවාදයේ ප්‍රතිඵලය එයයි.
ශ්‍රී ලංකාවේද විශේෂයෙන්ම පසුගිය ආණ්ඩු කාලය අතරතුරදී ජාතිවාදී හැඟීම් බලවත් විය. මිනිසුන් බලාපොරොත්තු වූයේ කේක් ගෙඩියෙන් තමන්ට ලැබෙන පංගුව වැඩි කර ගැනීමටයි. එනමුත් ප්‍රතිඵලය ලෙස සමස්ත කේක් ගෙඩියම අර්බුදයට ලක් විය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ජි.එස්.පී ප්ලස් සහනය අපට අහිමි වූ අතර යුරෝපා සංගමයේ රටවලට අපගේ මත්ස්‍ය අපනයනය තහනම් විය. එම ආණ්ඩුව තව දුරටත් පැවතියේ නම් මේ වනවිට තව තවත් ආර්ථික තහංචි අප රටට පැනවී හමාරය. එමෙන්ම ඊනියා ජාතිවාදී හැඟීම් අප අතර නොපැවතියේ නම් තිස් අවුරුදු යුද්ධයක් ද නොපවතිනු ඇත. දකුණු ආසියාවේ පළමුවෙන්ම ආර්ථිකය විවෘත කළ රට වූයේ ශ්‍රී ලංකාවයි. ඉන්දියාව එරට ආර්ථිකය විවෘත කලේ ඊට දශකයකටද පසුවයි. යුද්ධයක් නොපැවතියේ නම් අපේ දළ ජාතික නිෂ්පාදනය මේ වන විට අග්නිදිග ආසියාවේ රටවලට සම වනු ඇත. අප රටේ මිනිසුන්ගේ පටු දෘෂ්ටිවාදයන් නිසා අපට නොලැබී ගිය ප්‍රතිලාභ බොහෝය. ජාතිවාදයේ ප්‍රතිඵලය එයයි.

හර්ෂ ගුණසේන විසින් 2016 සමබිම ජුලි කලාපයට ලියන ලද ලිපියකි

එළාරට ශාප නොකර සංහිඳියාවට පාර කපමු

නට ටික කලකට පෙර ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි විසින් රචනා කළ ‘දෙමළාගේ ප්‍රශ්නය’ නැමැති පොත දොරට වැඩීමේ උත්සවයේදී ආචාර්ය අර්ජුන පරාක්‍රම කියා සිටියේ දෙමළාට මෙරට ප්‍රශ්නයක් නැතැයි කියන අයගේ මතය තර්ක කර නිශේදනය නොකළ හැකි බවත් එයට හේතුව වන්නේ එය ඔවුන්ගේ විශ්වාසය නිසා බවත්ය. අපේ ජන සමාජය තුළට මෙවැනි විශ්වාසයක් ඇතුළු වීමට එක් ප්‍රධාන හේතුවක් වන්නේ වැරදි ඉතිහාසය ඔවුන්ට කුඩා කාලයේ ඉගැන්වීමයි.
පසුගියදා මා සේවය කරන කාර්යාලයේ මහත්ම මහත්මීන්ගේ අහඹු නියැදියක් තෝරා ඒ අයගෙන් අප රටට වඩාත් අනර්ථයක් වූයේ එළාරගෙන්ද එසේ නැතහොත් කාලිංග මාඝගෙන්ද යන පැනය විමසුවෙමි. එයින් 40% ක් වඩාත් අනර්ථයක් වූයේ එළාරගෙන් යැයි කියා සිටි අතර 60% ක් වඩාත් අනර්ථයක් වූයේ කාලිංග මාඝගෙන් යැයි කියා සිටියහ.
මා බලාපොරොත්තු වූයේ වැඩි පිරිසක් පිළිතුර වශයෙන් එළාරගේ නම ඉදිරිපත් කරනු ඇති බවයි. මන්ද මගේ අදහස වූයේ මෙරට ජනතාවට ඉතිහාසය වැරදි ලෙස උගන්වා ඇති බවත් එබැවින් ඔවුන්ගේ ඉතිහාස දැනුම වැරදි බවත්ය. ප්‍රතිඵලය දැක මම තරමක සතුටක් ලැබුවෙමි.
කාලිංග මාඝගෙන් වඩාත් අනර්ථයක් වූ බව කී අයගෙන් වැඩි දෙනෙක් ඔහු කුමන ජාතිකයකුදැයි නොදත්හ. ඔහු අපගේ වෙහෙර විහාරවලට විශාල හානියක් කළ බවත් එළාර ධාර්මික රජකු බවත් ඔවුහු කීහ. එයින් එක් අයකු (ඔහු ආරක්ෂක නිලධාරියෙකි) කියා සිටියේ කාලිංග මාඝ හෝ එළාර හෝ රට බෙදීමට කටයුතු නොකළ බවත් එකල පැවතියේ රටේ බලය අල්ලා ගැනීම සඳහා වන සටන් බවත්ය.
මහාවංශය ලියවී තිබීම ගැන ජාතියක් වශයෙන් අප ආඩම්බර විය යුතුය. අපගේ වැනි මෙතරම් ලිඛිත පැරණි ඉහිහාසයක් ඇති ජාතීන් තවත් ඇත්නම් ඒ ඉතා අල්ප විය යුතුය. එනමුත් මහාවංශය යනු වීර කාව්‍යයක් බවද අප මතක තබා ගත යුතුය. දුටුගැමුණු එහි ප්‍රධාන වීර චරිතයකි. එළාරගේ චරිතය දුෂ්ට එකකි. එනමුත් මහාවංශ කර්තෘ මහානාම හිමියන් එළාරට සාධාරණය ඉෂ්ට කිරීමට තරම් අපක්ෂපාතී වී තිබේ. ඒ ගැනද අප ආඩම්බර විය යුතුය.
මහාවංශ විස්තරය අනුව සලකා බැලීමේදී ක්‍රි.පූ. දෙවන සියවසේ රජකළ එළාර වැනි ධාර්මික රජෙක් ලංකා ඉතිහාසයේ තවත් සිට නැත. මුළු ලෝක ඉතිහාසයේද එවැනි රජෙක් සිටියා යැයි මම නොසිතමි. එවැනි රජෙක් ලංකාවේ රජ කිරීම ගැනද අප ආඩම්බර විය යුතුය. එළාර සොළී ජාතිකයෙකි.
ඔහු වසු පැටවකු මරණයට පත් කිරීම සම්බන්ධව සිය එකම පුත්‍රයා මරණයට පත්කිරීමට නියෝග කළේය. වරෙක ඔහුගේ රථය වැදී විහාරයක කොටසක් කැඩිණ. ඔහු බිම දිගාවී එම රථයේ රෝදයෙන් තමාගේ ගෙල සිඳින ලෙස කීය. පසුව අමාත්‍යවරු ඔහු අස්වැසූ බව මහාවංශය වාර්තා කරයි. නීතිය පසිඳලන්නා වශයෙන් ඔහු නීතිය තමාට එරෙහිව පාවිච්චි කළේය. නීතිය පසිඳලීමේ උත්කෘෂ්ඨතම භාවිතාව මෙයයි. හිටපු අග විනිසුරු සරත් එන්. සිල්වාගේ නීතිය පසිඳලීමේ තුච්ඡ ස්වභාවය මේ සමඟ සැසඳිය හැක. එමෙන්ම මහාවංශ කර්තෘ එළාර උත්කර්ෂයට නැංවීමේ උත්සාහයක් දැරුවේ යැයි සිතීම උගහටය.
කාලිංග මාඝ සොළී ජාතිකයෙක් නොවේ. ඔහු විජය පැමිණියා යැයි කියන රටෙන්ම ආ අයෙකි. එනමුත් ඔහු ක්‍රි.ව. 13 වන සියවසේ මෙරටට පැමිණියේ සොළී සේනාවක් සමඟය. ඔහු අපගේ ශිෂ්ටාචාරය සම්පූර්ණයෙන්ම විනාශ කර දැමීය. අනර්ඝ සාහිත්‍යයක් තිබූ අපට මාඝ ඉතුරු කළේ පොත්පත් ස්වල්පයකි. යුද්ධයකදී මිනිසුන් මැරීම තේරුම්ගත හැක. නමුත් ශිෂ්ටාචාරයක් විනාශ කිරීම තුච්ඡ, අධම, නීච ක්‍රියාවකි.
කාලිංග මාඝගෙන් පසු උතුරේ වෙනම දෙමළ රාජ්‍යයක් ඇතිවිය. මේ සත්‍යය අප විසින් පිළිගත යුතුය. එමෙන්ම නැගෙනහිර වෙනම දෙමළ රාජ්‍යයක් නොතිබුණි. රොබට් නොක්ස් 17 වන සියවසේ ලංකාවට එනවිට නැගෙනහිර තිබුණේ උඩරට රජකළ දෙවන රාජසිංහ රජු යටතේය. එමෙන්ම අපගේ ආරක්ෂක නිලධාරියා පැවසූ පරිදි ලංකා ඉතිහාසයේ ජාතීන් අතර යුද්ධ නොවීය. යුද්ධ තිබුණේ රජවරු සහ රජ කුමාරවරු අතර බලය උදෙසාය. එළාරගේ සේනාවේ හරි හරියට සිටියේ සිංහලයෝය. මුගලන් කාශ්‍යපට එරෙහිව සටනට රැගෙන ආවේ ද්‍රවිඩ සේනාවකි. අපේ ඉතිහාසයේ සොළී ආක්‍රමණිකයන්ට එරෙහිව අතිශය තීරණාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටු කළ ක්‍රි.ව. 1075 දී රජ වූ පළමු වන විජයබාහු කුලියට සේවය කළ ද්‍රවිඩ සේනාවක ආධාරය ලබා ගත්තේය. මෙවැනි අප්‍රමාණ උදාහරණ ඉතිහාසයේ ඇත.
මේ ඉතිහාසය අප විසින් දැනගත යුතුව ඇත. දෙමළුන් අපගේ රට විනාශ කළා යයි යමකු කියන්නේ නම් එය ප්‍රලාපයකි. මම මෙසේ කියමි. තරුණයකු වූ දුටුගැමුණු දෙපසේම සේනාවන්ගේ ජීවිත හානි වළකනු වස් ද්වන්ධ යුද්ධයකට එළාරට ආරාධනා කළේය. එවකට වයස 60 කට වැඩි වූ එළාර එය පිළිගත්තේය. ඔවුහු දෙදෙනාම වීරයෝ වෙති. එමෙන්ම මෑත කාලයේ සියදිවි හානි කර ගැනීමේ පුද්ගල බෝම්බ ලොවට හඳුන්වා දුන්නේද යුද නාවික සහ ගුවන් බලය තිබූ ලොව එකම රාජ්‍ය නොවන සංවිධානය නිර්මාණය කළේද පරාජය කළ නොහැකි යැයි ලොව සියලු දෙනා සිතූ එම සංවිධානය සම්පූර්ණයෙන්ම පරාජය කළේද ශ්‍රී ලාංකිකයන් විසිනි.
අප ආර්ථිකය විවෘත කළේ ඉන්දියාවට බොහෝ පෙරය. වාර්ගික අරගලයක් මෙරට නොතිබුණේ නම් ආර්ථික මට්ටම අතින් අපට අග්නිදිග ආසියාතික රටවලට ආසන්න වීමට ඉඩ තිබුණි. යුද්ධය අවසන් වී තිබේ. සාමය තවමත් පැමිණ නැත. ස්ථිර ආර්ථික වෘද්ධියක් සඳහා සාමය අවශ්‍යය. ඒ සඳහා ස්ථිර ක්‍රියාමාර්ගයක් ගැනීමට සුදුසු අවස්ථාව අනුක්‍රමයෙන් වියැකී යයි. ඉතිහාසය අනාගතයේදී අපට ශාප නොකළ යුතු යැයි මම විශ්වාස කරමි.

2016 අගෝස්තු 15 වන දින කොළඹ දිස්ත්‍රික් ලේකම් කාර්යාලයේ පැවති, ‘සංහිඳියාව යාන්ත්‍රණ ගොඩ නැංවීම සඳහා වන ප්‍රවිචාරණ කාර්ය සාධක බලකායේ, මහජන අදහස් විමසීමේ වැඩසටහනේදී’, වරලත් ගණකාධිකාරී හර්ෂ ගුණසේන විසින් සිදු කළ අදහස් දැක්වීමක් ඇසුරින් සකස් කළ ලිපියකි.

රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකභාවය උදෙසා යුද මානසිකත්වය අත හැරීම

මේජර් ජෙනරාල් කමල් ගුණරත්න සිය යුද අත්දැකීම් අළලා රචිත පොත ප්‍රකාශයට පත්කිරීම ආශ්‍රයෙන් ඔහු Daily FT  පුවත්පතට දුන් සම්මුඛ සාකච්ඡාවේ මෙසේ සඳහන් වේ.
“…බොහෝ කැපකිරීම් සහ බොහෝ පරිත්‍යාග හරහා අපි සාමය ළඟා කර ගත්තෙමු. දීර්ඝකාලීන සාමයක් පවත්වාගෙන යාම මෙරට දේශපාලන නායකත්වයේ වගකීමයි. අපි සංහිඳියාව ගැන කතා කරමු. කිලිනොච්චි රෝහලේ අධ්‍යක්ෂවරයා සිංහල බැවින් ඔහු ඉවත් කර ඒ වෙනුවට දෙමළ ජාතිකයකු පත් කිරීමට ඉල්ලා සිටින්නන්ට ඇහුම්කන් දිය යුතුය. ජාතික ගීය දෙමළෙන් ගැයූ පමණින් සංහිඳියාව ඇති නොවේ. ආණ්ඩුව විසින් සාමය අවහිර කරන උතුරේ වර්තමාන තත්ත්වය පිළිබඳ දැඩි අවධානය යොමු කළ යුතුය. දේශපාලන අධිකාරිය විසින් මේවා සිය ඇස් ඇරීමට බල කිරීමේ ක්‍රියා ලෙස වටහා ගත යුතු අතර ඔවුන් විසින් ප්‍රශ්නය දෙස පළල් ඇසකින් බැලිය යුතුය.”
ඔබ එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානයේ නැවත ආගමනයක් සිදුවිය හැකි යැයි කියන්නේද?
“තත්ත්වය මනා ලෙස කළමනාකරණය නොකළ හොත් එල්.ටී.ටී.ඊයේ නැවත ආගමනයක් සිදුවිය හැකියි. මක්නිසාද යත් 12,400 ක් වන එහි සාමාජිකයන් සමාජයේ ජීවත්වන බැවිනි. ඔවුන් පුළුල් පුනරුත්ථාපන ක්‍රියාවලියකට භාජනය වූ නමුත් ඔවුන් 100% ක් සාමාන්‍ය පුරවැසියන් බවට පත්වූ බව එයින් සනාථ නොවේ. ඔවුන්ගේ නව නායකත්වය ප්‍රභාකරන්ගේ තරම් ශූර නොවනු ඇත. එනමුත් අවස්ථාව පැමිණි විට එල්.ටී.ටී.ඊය නැවත මතු විය හැක. මන්ද ඔවුන්ගේ මතවාදය තවමත් පවතින බැවිනි. දෙමළ දේශපාලන නායකයන් අධිකරණ, ඉඩම් සහ පොලිස් බලතලවලින් සෑහීමකට පත්වේ යයි මම නොසිතමි. මන්ද ඔවුන්ගේ අභිප්‍රාය වෙන කිසිවක් නොව දෙමළ ඊළම වීමයි.”
මේජර් ජෙනරාල් කමල් ගුණරත්න එල්.ටී.ටී.ඊ සංවිධානයට එරෙහි අවසන් යුද්ධයේදී 53 වන සේනාංකයට අණ දුන් නිලධාරියා වූ අතර ප්‍රභාකරන් ඝාතනය කිරීමද ඔහුගේ සේනාංකය අතින් සිදුවිය. ඔහුගේ ඉහත සඳහන් ප්‍රකාශ මගින් පෙනී යන්නේ සමස්ත දෙමළ ජාතිකයන් දිගටම මර්දනය කර තබා ගැනීම ඔහුගේ අභිප්‍රාය බවත්, බලය බෙදීම ප්‍රතිඵල රහිත ක්‍රියාවක් බවත්, එසේ වන්නේ දෙමළ නායකත්වයේ අරමුණ ඊළම නිසා බවත්ය.යුද්ධය අවසන් වූ වහාම යුද්ධය දිනූ හමුදා නායකයා වූ සරත් ෆොන්සේකා දෙමළ ජාතිකයන් මර්දනය කර තබා ගැනීමට අතිරේක හමුදා ඉල්ලා සිටියේය.
ජෙනරාල්වරුන්ගේ වගකීම යුද්ධ කිරීමයි. හමුදා නිලධාරීන් සිවිල් කටයුතු අරඹයා කරන ප්‍රකාශ තුළ ඔවුන්ගේ යුද මානසිකත්වය ගැබ්ව තිබේ. ගුණරත්න යෝජනා කරන ආකාරයට රජයකට රටක් තබා කර්මාන්ත ශාලාවක්වත් පාලනය කළ නොහැක. සිරගෙදරක් නම් පාලනය කළ හැක. එනමුත් සියලු හමුදා නිලධාරීන් එසේ නොවේ. ඩෙන්සිල් කොබ්බෑකඩුව එල්.ටී.ටී.ඊය යුදමය වශයෙන් පරාජය කළ හැකි වුවත් ජාතික ප්‍රශ්නයට දේශපාලන විසඳුමක් අවශ්‍ය බව කීය.
සරත් ෆොන්සේකාගේ අරමුණ මෙරට විසූ ශ්‍රේෂ්ඨතම නායකයකු වූ දුටුගැමුණුගේ භාවිතාවට සපුරා පටහැනිය. දුටුගැමුණු ෆොන්සේකා බලාපොරොත්තු වූ කාරිය ඉටු කිරීමට භික්ෂූන් යොදා ගත්තේය. වර්තමානයේ එය නොකළ හැකි වුවත් දුටුගැමුණු එදා තැබුවේ සංහිඳියාවේ පළමු පියවරයි. ඔහු යුද මානසිකත්වය යුද්ධය සඳහාද, රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකභාවය රාජ්‍ය පාලනය සඳහාද යොදා ගත්තේය. යුද්ධය අතරතුරේද රාජ්‍ය තාන්ත්‍රිකභාවය යොදා ගැනීම ඔහුගේ විචක්ෂණභාවයයි. දක්ෂ හමුදා නිලධාරියකු වන ගුණරත්නට එම විචක්ෂණභාවය නොමැත.
අරාබි ලෝකයට එරෙහි සුප්‍රකට හය දින යුද්ධය මෙහෙය වූ ඊශ්‍රායල් ආරක්ෂක ඇමති මෝෂේ දයාන් සහ හමුදා නායක යිටිෂාක් රබින් යන හමුදා නිලධාරීන් දෙදෙනා පසුව ඊජිප්තුව සහ පලස්තීන විමුක්ති සංවිධානය සමඟ සාම ගිවිසුම්වලට එළැඹීමට ප්‍රමුඛත්වය ගත්හ. රබින්ට නොබෙල් සාම ත්‍යාගයද හිමි විය. ඒ ඔවුන් රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකභාවය උදෙසා යුද මානසිකත්වය අතහැරි බැවිනි. යුගයේ අවශ්‍යතාවය එයයි. රට ආර්ථික වශයෙන් සමෘද්ධිමත් කිරීම සඳහා අත්‍යවශ්‍ය පූර්ව කොන්දේසිය වනුයේද එයයි.
හර්ෂ ගුණසේන මහතා විසින් 2016 සමබිම නොවැම්බර් කලාපය වෙත රචිත ලිපියකි.

අවදානමට පෙර සූදානම

පසුගියදා පැවති ඇමරිකන් ජනාධිපතිවරණයේ ප්‍රතිඵල සහ බ්‍රිතාන්‍ය යුරෝපා සංගමයෙන් ඉවත්වීමට ජනමත විචාරණයක් මගින් ගත් තීරණය පාදක කරගෙන නිදහස් වෙළෙඳාම සහ ගෝලීයකරණය යල්පැනගිය සංකල්ප බවත් නව සංකල්ප වනුයේ ජාතිකවාදය සහ ආරක්ෂණවාදය බවත් අමාත්‍ය චම්පික රණවක ප්‍රකාශ කළ බව ඬේලි මිරර් පත්‍රය විසින් නොවැම්බර් 16 වන දින වාර්තා කර තිබුණි.
ලෝකය පවතින්නේ දීම සහ ගැනීම මතය. රටවල් ආනයනය සහ අපනයනය මත රඳා පවතී. ආරක්ෂණවාදය යනු රටකට ගෙන එන යම් භාණ්ඩයක් එම රටේ නිපදවන එම භාණ්ඩයට වඩා මිල අඩු නම් සහ එම රටේ නිපදවන භාණ්ඩය ආරක්ෂා කිරීමට එම රටට අවශ්‍ය නම් ආනයනික භාණ්ඩ වලට වැඩි තීරු බද්දක් පැනවීමයි. එවිට පාරිභෝගිකයා විසින් මිලදී ගනු ලබන්නේ රජය විසින් මිල වැඩි කර ඇති ආනයනික භාණ්ඩය නොව එම රටේ නිපදවන භාණ්ඩයයි.
සියලුම රටවල් මේ ආකාරයෙන් ක්‍රියා කළහොත් ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාම හරහා සියලු රටවලට ඇති කර ගත හැකි වාසි ඇහිරී යයි. මක්නිසාද යත් යම් රටකට අඩු මිලකට සියලුම භාණ්ඩ නිෂ්පාදනය කළ නොහැකි බැවිනි. යම් රටක් තමන්ට අඩු මිලට නිෂ්පාදනය කල හැකි භාණ්ඩ අතිරික්තයක් නිෂ්පාදනය කර ඒවා අපනයනය කරන අතර තමන්ට අඩු මිලට නිෂ්පාදනය නොකළ හැකි භාණ්ඩ ආනයනය කිරීම මගින් සියලුම රටවලටද ඒවායේ වැසියන්ටද වාසියක් සිදුවේ. මෙම තත්ත්වය ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාම ප්‍රවර්ධනයට හේතුවේ. එනමුත් විශේෂයෙන් ආහාර සම්බන්ධයෙන් රටවල් විසින් ආරක්ෂණවාදී ප්‍රතිපත්ති පවත්වා ගෙන යනු ලැබේ. එයට ප්‍රධාන හේතුව විශේෂයෙන් යුදමය තත්ත්වයකදී තමන්ට අවශ්‍ය පමණට ආහාර වලින් රට ස්වයංපෝෂිත විය යුතු බැවිනි.
අප විසින් 1977 දක්වා ප්‍රධාන වශයෙන් ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාමේදී අනුගමනය කළේ ආරක්ෂණවාදී ප්‍රතිපත්තියයි. එම ප්‍රතිපත්තිවල අසාර්ථකත්වය අපි අත්දැක ඇත්තෙමු.
රටක් සම්බන්ධයෙන් ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාමේදී අපනයන අදායමට වඩා ආනයන වියදම අඩුනම් වෙළෙඳ අතිරික්තයක් තිබේ. විශේෂයෙන්ම කුඩා රටවල අභ්‍යන්තර වෙළෙඳපොළ කුඩා බැවින් පිටරටවල ඇති වඩා විශාල වෙළෙඳපොළ ඉලක්ක කර ගෙන අපනයනය කළ හැකිනම් එය වාසි සහගත තත්ත්වයකි. ආරක්ෂණවාදී ප්‍රතිපත්ති මගින් මෙය කළ නොහැක. එය කළ හැකි වන්නේ ප්‍රහාරාත්මක ප්‍රතිපත්ති මගින් පමණි. ඇති කර ගැනීමට යන ඉන්දු ලංකා නිදහස් වෙළෙඳ ගිවිසුම අපගේ අපනයනකරුවන්ට ප්‍රහාරාත්මක අන්තයක් කරා රැගෙන යා හැක. එම අභියෝගය භාර ගැනීමට අප සූදානම් විය යුතුය.
බ්‍රිතාන්‍ය යුරෝපා සංගමය සමඟ තිබූ සම්බන්ධය වෙළෙඳ ගිවිසුමකට එහා ගිය එකකි. බ්‍රිතාන්‍ය වැසියන්ට තිබූ ප්‍රශ්නය වූයේ යුරෝපා සංගමයේ සිටින නැගෙනහිර යුරෝපා රටවලින් බ්‍රිතාන්‍යය  වෙත පැමිණෙන ශ්‍රමිකයන් නිසා බ්‍රිතාන්‍ය ජාතිකයන්ගේ රැකියා අවස්ථා අඩු වීමයි. අනෙක් අතට බ්‍රිතාන්‍ය යුරෝපා සංගමයෙන් ඉවත් වීම නිසා බ්‍රිතාන්‍ය ආර්ථිකයට මොවුන්ගෙන් ලැබෙන දායකත්වය අහිමි වනු ඇතැයි තර්ක කරනු ලැබේ.
ශ්‍රී ලංකාවේද බොහෝ ක්ෂේත්‍රවල ශ්‍රම හිඟයක් තිබේ. දැනටත් අනවසර ශ්‍රමිකයන් මේ අඩුව පිරවීමට ඉන්දියාවෙන් ගෙන එනු ලැබේ. ඉන්දු ලංකා වෙළෙඳ ගිවිසුම හරහා අපට අවශ්‍ය ක්ෂේත්‍රවල ශ්‍රමිකයන් ගෙන්වා ගැනීමට අපට අවස්ථාව තිබේ. වෘත්තිකයන් සම්බන්ධ සරල උදාහරණයක් ගතහොත් ඉන්දියාවෙන් වෛද්‍යවරු මෙරටට රැගෙන ආවොත් සමහර විට වෛද්‍යවරයෙකු චැනල් කර පැය දෙකක් හෝ තුනක් නිකරුනේ කල් ගත කිරීමට රෝගියකුට අවශ්‍ය නොවනු ඇත.
පැසිෆික් සාගරය ආශ්‍රිත රටවල වෙළෙඳ හවුල සඳහා වන සාකච්ඡා වලින් ඇමෙරිකාව ඉවත් වන බව ඇමරිකන් ජනාධිපති ධූරයට පත්වූ ඩොනල්ඞ් ට්‍රම්ප් පසුගියදා කියා සිටියේය. මෙම හවුලේ චීනය නොමැත. මෙය ජනාධිපති ඔබාමාගේ ව්‍යාපෘතියකි. මෙම හවුල තීරුබදු වලින් නිදහස් වෙළෙඳාම ප්‍රවර්ධනය කරන අතර එහි එක් අරමුණක් විය හැක්කේ ඇමරිකාවට ගලා එන චීන භාණ්ඩ වලට තර්ජනයක් එල්ල කිරීමයි. ට්‍රම්ප්ගේ ප්‍රතිචාරය චීන භාණ්ඩ වලට වැඩි තීරුබදු පැනවීමයි. කෙසේ වෙතත් මෙයින් අදහස් වන ප්‍රධාන කාරණය වන්නේ ලංකාව වැනි කුඩා රටවලට නිදහස් වෙළෙඳාමේ ඇති වාසියයි. ඇමෙරිකාව හෝ බ්‍රිතාන්‍යය  ආරක්ෂණවාදී වන විට අප ප්‍රහාරාත්මක විය යුත්තේ එබැවිනි.
ඡේෂ්ඨ වරලත් ගණකාධීකාරිවරයෙකු වන  හර්ෂ ගුණසේන මහතා විසින් 2016 දෙසැම්බර් සමබිම කලාපයට රචිත ලිපියකි

සුපිරි ඇමැති, සංවර්ධන පනත සහ දෙවන ආර්ථික විප්ලවය

නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් නුදුරු අනාගතයේදීම සම්මත වීමට නියමිතය. එහි ඇති ප්‍රධාන අන්තර්ගතයන් වන්නේ
අ.) ජනාධිපති ක්‍රමයේ ඇතිකිරීමට බලාපොරොත්තුවන වෙනස්කම් සහ
ආ.) බලය බෙදීම සම්බන්ධයෙන් ඇතිකිරීමට බලාපොරොත්තුවන වෙනස් කම්ය.
සංවර්ධන (විශේෂ විධිවිධාන) පනත් කෙටුම්පත මේ අතරවාරයේ කරළියට පැමිණ තිබේ. මේ මගින් නිශ්චිත ඇමතිවරුන් දෙපළකට සංවර්ධනයට සහ ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාමට අදාළව විශේෂ බලතල පැවරේ.  මෙයට හේතුව වශයෙන් දක්වා ඇත්තේ සීඝ්‍ර ආර්ථික සංවර්ධනයක ඇති අවශ්‍යතාවයයි.
1970 දී බලයට පත්වූ සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව විසින් එවකට තිබූ උත්තර මන්තී මණ්ඩලය හෙවත් සෙනේට් සභාව අහෝසි කිරීම මගින් ආණ්ඩුවේ අණපනත් සම්මත කරගැනීමේදී ඇතිවන ප්‍රමාදයන් වැළැක්වීමටද  දේශපාලන අධිකාරියක් ඇති කිරීම මගින් දේශපාලනඥයන්ට වැඩි බලතල දීම හරහා සිවිල් සේවයේ බල අධිකාරිය අවප්‍රමාණ කිරීමටද කටයුතු කරන ලදී. 1978 ව්‍යවස්ථාව මගින් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් ඇති කරන ලද්දේ එවකට රටේ පැවති ප්‍රධාන සංස්කෘතික මතවාදයටද, ප්‍රධාන ආර්ථික මතවාදයටද එරෙහිව ඇතිකරන ලද විවෘත ආර්ථික ක්‍රමය ස්ථාපනය කිරීම සඳහායි. එමෙන්ම දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩු විසින් විසඳුමක් දීමට අපොහොසත්වූ මෙරට ජාතික ප්‍රශ්නයට මෙතෙක් දී ඇති එකම විසඳුම වන 1978 ව්‍යවස්ථාවේ 13 වන සංශෝධනය ඇති කරන ලද්දේ මුළු රටමද එක්සත් ජාතික පක්ෂ අගමැතිවරයාද ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ ඇමැතිවරයාද එරෙහිව සිටියදී ජනාධිපති වරයාගේ විධායක බලතල නිර්දය ලෙස පාවිච්චි කිරීම මගිනි. 13 වන සංශෝධනයට එදා එරෙහිවූ සහ එම සංශෝධනයෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස බිහිවූ පළාත් සභා ඡන්දය වර්ජනය කළ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය අද උතුර සහ නැගෙනහිර හැර සියලුම පළාත් සභා වල බලය දරයි.
ජේ ආර් ජයවර්ධන, ආර් ප්‍රේමදාස, චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග සහ මහින්ද රාජපක්ෂ යන ජනාධිපතිවරුන්/ වරියන් විසින් ඔවුන්ගේ බලතල රටේ සංවර්ධන කාර්යයන් උදෙසා පාවිච්චි කර ඇති සේම එම බලතල සම්මත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමයන්ට පටහැනිව  අවභාවිත ද කර ඇත.  මෙම අවභාවිතය ඉහළින්ම කරන ලද්දේ හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ විසිනි. ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන බවට පොරොන්දුවී බලයට පැමිණ පැවති ජනාධිපති ක්‍රමය 18 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා තව දුරටත් ශක්තිමත් කළ ඔහුගේ නීච ක්‍රියාව වඩාත් ප්‍රකට වන්නේ එම ක්‍රියාව  වර්තමාන ජනාධිපතිවරයා 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා තමාගේ බලතල කප්පාදු කිරීමට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ඉතාමත් උත්ප්‍රාසජනක විරෝධය නොතකා ක්‍රියා කළ ප්‍රසංශනීය ආකාරය සමඟ සැසඳීම මගිනි.
දැන් 19 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මගින් මූලික ව්‍යවස්ථාපිත ආයතනයන්හි ප්‍රධානීන් පත්කිරීමට ජනාධිපතිවරයාට තිබූ බලය අහෝසි කිරීම හරහා එම ආයතනවල ස්වාධීනත්වය තහවුරු වී ඇත. එම ආයතනවල ස්වාධීනත්වය අවප්‍රමාණ වී තිබුණ පසුබිමක ජනතා අපේක්ෂාව වූයේ එයයි. එනමුත් පසුගිය කාලයේ එම ආයතන වල කාර්යක්ෂමතාවය නැංවීම සඳහා ක්‍රියා කළ දේශපාලන අධිකාරියේ බලය කප්පාදු වීම හරහා ඒවායේ කාර්යක්ෂමතාවයට බලපෑමක් විය හැකිය. අප සම්පුර්ණ වටයක් කැරකී එක්තරා ප්‍රමාණයකින් 1970 දී දේශපාලන අධිකාරිය ඇතිකිරීමට පෙර තිබූ තත්ත්වයට ආසන්න තත්ත්වයකට පැමිණ සිටිමු.  වඩාත් පැහැදිලිව කිවහොත්  ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ව්‍යුහයන් ශක්තිමත්වීම තුළ රජවන නිලධාරිවාදය පිළිබඳ ගැටලුවට අපි මුහුණපා සිටිමු.
ඒ අතර නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව මගින් ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමට යෝජනා ඉදිරිපත් වී ඇත. විවෘත ආර්ථිකය දැන් මෙරට ස්ථාපිත වී ඈත. එයට විරුද්ධවූ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂ ආණ්ඩු මානුෂික මුහුණුවරක් දුන් විවෘත ආර්ථිකය සහ ජාතික මුහුණුවරක් දුන් විවෘත ආර්ථිකය හරහා විවෘත ආර්ථිකය දිගටම පවත්වා ගෙන ඇත. යුද්ධය අවසන්වී සාමය නුදුරු අනාගතයේදී ඇතිවීම හරහා දැන් රටට ආර්ථික වශයෙන් තවත් ඉදිරිපිම්මක් පැනීමට අවශ්‍ය වී ඇත. සංවර්ධන (විශේෂ විධිවිධාන) පනත් කෙටුම්පත සලකා බැලිය යුත්තේ මේ පසුබිම තුළය.
සංවර්ධන (විශේෂ විධිවිධාන) පනත අවශ්‍ය වන්නේ ඉක්මන් ආර්ථික දියුණුවක් සඳහා ඉලක්කගත වැඩ පිළිවෙළක් සඳහාය. මෙම පනත් කෙටුම්පත විවේචනය කරන්නවුන් ප්‍රධාන කාරණා දෙකක් සඳහන් කරති. එනම් පළාත් සභා වල බලතල සුපිරි ඇමතිවරයකුට පැවරීමත් මධ්‍යයේ වෙනත් ඇමතිවරුන්ටද  ජනාධිපතිවරයාටද ඇති බලතල මෙම සුපිරි ඇමති වරයාට පැවරීමත් ය.
මෙම පනත මගින් සංවර්ධනය සඳහා සහ ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාම සඳහා ඒජන්සි දෙකක් ඇතිකිරීමටද ආර්ථික හා වෙනත් රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තීන් සැකසීම සඳහා වෙනම කාර්යාලයක් ඇතිකිරීමටද යෝජනා කර ඇත. සංවර්ධනය සඳහා වන ඒජන්සිය  ක්‍රියාත්මක වන්නේ පුද්ගලික අංශයේ සමාගමක මෙන් අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලයක් වැනි පාලන මණ්ඩලයක කළමනාකාර අධ්‍යක්ෂවරයකුගේ හා ප්‍රධාන විධායක නිලධාරියකුගේ පාලනය යටතේය. මොවුන් පත් කිරීමේ බලය ඇමති වරයාට ඇත. මේ මගින් ඇමරිකානු එක්සත් ජනපද ජනාධිපතිවරයා සතු විධායකයේ තනතුරු සඳහා සුදුසු පුද්ගලයන් පත් කිරීමේ බලය සිහිගන්වන බලයක් අදාළ ඇමතිවරයාට දී ඇත.
සංවර්ධනය සඳහා වන ඒජන්සියේ අරමුණු අතර ආර්ථිකය නවීකරණය කිරීම, ශ්‍රී ලාංකික අපනයනවලට ජාත්‍යන්තර සැපයුම් ජාල වලට සම්බන්ධ වී ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳපොළේ තරග කිරීමට හැකි වීමට ඉඩ සලසා දීම, රැකියා උත්පාදනය කිරීම හා වෙළෙඳ ශේෂය අවම කිරීම වැනි  වහා කළ යුතු ආර්ථික ක්‍රියාකාරකම් ඇතුළත්ව ඇත. මෙම ඒජන්සිය ආර්ථික කටයුතු පිළිබඳ ඇමතිවරයාගේ අධීක්ෂණයට යටත් වේ.
ආර්ථික කටයුතු පිළිබඳ ඇමතිවරයා යම් පළාත් සභා බල ප්‍රදේශයක සංවර්ධන කටයුතු කරණ විට අදාල මහා ඇමතිවරයාගේ අනුදැනුම ඇතුව එම  කාර්යයන් කළ යුතුය.
මෙයට අමතරව දිවයින දකුණ, වයඹ, මධ්‍යම, නැගෙනහිර සහ උතුර වශයෙන් ප්‍රදේශ 5 කට බෙදා ප්‍රාදේශීය මණ්ඩල 5ක් ඇතිකර ඇත. මෙම මණ්ඩල ඇත්තේ ඒජන්සියට පහළිනි. මේවා පාලනය වන්නේ අදාළ පළාත් සභා වල ලේකම්වරුන්ගෙන් සහ වෙනත් රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගෙන් සමන්විත මණ්ඩල මගිනි.
ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාම සඳහා වන ඒජන්සිය වාණිජ කටයුතු පිළිබඳ අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල්, ආනයන හා අපනයන පාලක සහ අපනයන සංවර්ධන මණ්ඩලයේ සභාපති වැනි ඉහළ නිලධාරීන්ගෙන් සමන්විත මණ්ඩලයක් මගින් පාලනය වේ. මෙය ජාත්‍යන්තර වෙළෙඳාම භාර ඇමතිවරයාගේ අධීක්ෂණයට යටත් වේ.
මණ්ඩල වලටද ඒජන්සිවලටද සහ අදාළ ඇමැතිවරුන්ටද ඉහළින් ජනාධිපතිවරයා, අගමැතිවරයා, අදාළ  ඇමතිවරුන්ගේ බලතලවලට යටත් වන කාර්යයන් භාර ඇමතිවරු, මහා ඇමතිවරු සහ  තවත් අය ගෙන් සමන්විත ග්‍රාමීය නවීකරණ මණ්ඩලයක් ඇත. ග්‍රාමීය ආර්ථිකය නවීකරණයට සහ මහා ආණ්ඩුවේ හා පළාත් සභා සමඟ ඒජන්සියේ සම්බන්ධීකරණයට අදාළ නිර්දේශයන් ඒජන්සි වලට නිකුත් කිරීමේ බලය මෙම මණ්ඩලයට ඇත.
ආර්ථික හා වෙනත් රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තීන් සැකසීම සඳහා වන කාර්යාලයේ  කටයුතු හැරුණු විට අනෙක් සියලු කටයුතු  බලපැවැත්වෙන කාලය අවුරුදු තුනකි. මෙම ඒජන්සි සහ මණ්ඩලවල සාමාජිකයන් ඔවුන්ගේ කටයුතු සම්බන්ධයෙන් අධිකරණය ඉදිරියට පැමිණවීමට නොහැකි වන අතර මෙම මුක්තිය ලබාදීම පවතින සංවරණ සහ තුලන බිඳ දැමීමකි. ඇමතිවරයා විසින් පනවනු ලබන නියෝග පාර්ලිමේන්තුව විසින් අනුමත නොකළ හොත් එම අනුමත නොකළ දින සිට ඒවා ක්‍රියාත්මක වීම ඇණහිටිනු ඇත.
දැනට රජයේය අමාත්‍යංශ ක්‍රියාත්මක වන්නේ වෙන වෙනම වන අතර ඒවායේ සම්බන්ධීකරණය ඉතාම දුර්වල බව මහජනතාව අත්දැකීමෙන් දනිති. අවුරුදු තුනක කාලයකට ක්‍රියාත්මක වන මෙම පනත මගින් පළාත් සභා සහ මධ්‍යම ආණ්ඩුව එක්ව ක්‍රියා කිරීමේ යාන්ත්‍රණයක්ද  මධ්‍යම ආණ්ඩුවේ ආර්ථික සංවර්ධනයට අදාල වන විවිධ අමාත්‍යංශ සම්බන්ධීකරණය කිරීමේ යාන්ත්‍රණයක් ද සකස් කර ඒවා ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා පෞද්ගලික අංශයේ මෙන් කාර්යක්ෂම පරිපාලන ව්‍යුහයක් සකසා ඇත.
ඇමතිවරයා/වරුන්  සතු බලය නිශ්චිත කාර්යයක් සඳහා නිශ්චිත කාලයක් තුළ ක්‍රියාත්මක කළ හැකිය. මෙය පවතින ව්‍යවස්ථාවේ ජනාධිපතිවරයා සතු බලතල මෙන් සියලු දේ මත සදාකල් පවතින බලයක් නොවේ. පළමුවන ආර්ථික විප්ලවයේදී විධායක ජනාධිපති බලතල පාවිච්චි කළාක් මෙන් ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කිරීමට යෝජනා කර ඇති මෙම අවස්ථාවේදී දෙවන ආර්ථික විප්ලවය සඳහා මෙවැනි පනතක් අත්‍යවශ්‍ය වේ.
මෙම පනත ඇමති මණ්ඩලය මගින් අනුමත කර ඇත. එනමුත් ඇමති මණ්ඩල සාකච්ඡා වලදී නිහඬව සිටි ඇතැම් අමාත්‍යවරුන් මෙම පනත් කෙටුම්පත විවේචනය කරමින් සිටිති. එමෙන්ම සියලුම පළාත් සභා මෙම පනතට විරුද්ධ වී ඇත. උතුර සහ නැගෙනහිර හැර සියලු පළාත් සභා වල බලය ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සතුය. පළාත් සභා මෙම පනතට විරුද්ධවන ප්‍රධාන හේතුව දේශපාලනයයි. දැනට පවතින පළාත් සභා බලතල ප්‍රමාණවත් නොවන බව කියන දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ පාලනය යටතේ පවතින උතුරු පළාත් සභාව මෙම පනත් කෙටුම්පතට එරෙහි යෝජනාවක් සම්මත කරගැනීම තේරුම් ගත හැකිය. නමුත් දකුණු ප්‍රදේශයේ පළාත් සභාවල බලය දරණ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය පෙනී සිටින්නේ පළාත් සභාවල බලතල ආරක්ෂා කිරීම වෙනුවෙන්ද යන්න නොපැහැදිලිය. මෙම පනතට විරුද්ධවන පළාත් සභා වලට 13 වන සංශෝධනයට එහා යන බලය බෙදිමකටද විරුද්ධ වීමට කිසිම අයිතියක් නොමැත. ඒ බව පළාත් සභා සහ ඒවායේ පාලක පක්ෂයන් විසින් පැහැදිලිව මතක තබා ගත යුතුය. එමෙන්ම මෙම පනත් කෙටුම්පත මගින් යෝජනා කර ඇති ප්‍රාදේශීය මණ්ඩල 5 ට අනුරූපව බස්නාහිර පළාත් සභාවද ඇතුළුව පළාත් සභා ප්‍රමාණයද 6ක් දක්වා අඩු කිරීමට හැකි නම් එය ඉතාමත් ඉදිරිගාමී පියවරක් වනු ඇත.
වරළත් ගණකාධිකාරි හර්ෂ ගුණසේන මහතා විසින් 2017.01.08 දින රාවය සමබිම ඉරිදා සංග්‍රහය වෙත රචිත ලිපියකි .