Monday, October 28, 2019

A Critique Of Economic Recovery Plan Of SLPP

By Harsha Gunasena –
Harsha Gunasena
Ajith Nivard Cabraal on behalf of Sri Lanka Podujana Peramuna has proposed a twelve-point methodology to boost the economy of Sri Lanka. The political movement represented by Cabraal promotes authoritarianism and chauvinism and the same represented by the present government promotes democracy. Both political movements promote market-based economy. Based on the accepted political thinking, the first movement represents the far right. Therefore, it is pertinent to examine these proposals carefully.  
Sri Lankan economy is in dire straits. Income of the state has been lessor than the expenditure from the date of independence except for few years. The deficit was covered by domestic and foreign borrowings. As a result of the prolonged deficits of the government budget, government debt increased gradually. If these expenses were used at the optimum level, then there would have been an economic growth which would have facilitated the repayment of debts. For instance, expenditure on education would have created an educated young generation which would have been capable of enhancing the national production. Eventually it would support the growth of the economy. When the economy is growing income of the government also will grow with increased income from taxes and thereby the debts can be settled. In other words, there is no harm of borrowing if the benefits are more than the expenses incurred.
When this government came to power on one hand government debt was going up and on the other hand government revenue was going down. In 1990 government revenue as a percentage of Gross Domestic Production (GDP) was 19.6%. in 2014 it dropped to 11.5%. In 2018 it marginally increased to 13.3%. Government debt as a percentage of GDP was 71.3% in 2014 and in 2018 it was 82.9%. Government debt is comprising of foreign debt and domestic debt. This increase was due to the increase of foreign debt. In 2014 the component of foreign debt to GDP was 30% and in 2018 it was 41.6%. The reasons for this increase were foreign borrowing to bridge the budget deficit, low growth of GDP, and depreciation of the Rupee during the tenure   of this government. Decrease of the growth of GDP started in 2013, during the tenure of the previous government which was 3.4%. Average GDP growth from 2010 to 2012 was 8.5%. Average growth rate from 2013 to 2017 was 4.2% and in 2018 it was 3.2%. IMF predicted that the growth in 2019 would be 2.7%.
Although this government as well as the previous government declared that the budget deficit would be reduced, it has not reduced to the expected level. Ruling parties give relief to the people in the years of the elections and as a result budget deficit increases in those years. 
In addition to the budget deficit there is a deficit between the receipts of exports and the payments to imports. A Considerable amount of this deficit is covered by the foreign remittances received from the people employed overseas. Exports should have  been increased in order to bridge this deficit. In 2004 income received from the export of goods and services as a percentage of GDP was 35.3% and in 2010 it was reduced to 19.55%. In 2014 it was 21.09% and in 2018 it was marginally increased to 22.7%. Therefore, the economic prosperity during the previous government which is highlighted very often was a myth. Prosperity was there superficially but erosion was started underneath.
Cabraal’s twelve points should be viewed in this background. His first suggestion was to immediately slash tax rates by at least 20% while also abolishing several obnoxious taxes which have seriously affected business sentiment and confidence. By reducing taxes the rich will be encouraged to invest. As a result  there can be an economic growth. This is an accepted phenomenon. During the economic slowdown of the previous years many suggested that the economy can be stimulated by reducing taxes and increasing the government expenditure. This was tried by the present government as well in their first budget prior to the general election. With the increasing growth of the GDP there is an increasing chance of paying the debt.  Since the government revenue has reduced drastically this government had to increase taxes in order to rectify the situation.  Not only that, out of the total tax revenue ,80% comes from indirect taxes and only 20%   comes from direct taxes which means those who can pay, pay less compared to those who cannot pay. Moreover, the expected income from Value Added tax is also not received. This situation is obnoxious in the point of view of the state. During the previous regimes various tax concessions were given to the private sector and it is doubtful whether the state got the return expected. Although It may have been unpopular at this crucial point and detrimental to the reelection of the government, it was mandatory to take certain steps to increase the revenue of the government. 
Therefore, all these things should be balanced. If there are any obnoxious taxes those should be removed. Discussions should be carried out with the private sector who pays the taxes.
He went on to suggest that the interest rates should be reduced. This is being done now. He wanted to stabilize the exchange rate by instilling confidence among key investors and gradually steer the Sri Lanka Rupee to a value of around Rs.150 per USD by end 2021. He further stated that such gradual strengthening of the Rupee will be based on the improvement of the business environment which will then allow all stakeholders to gradually adjust to the strengthening currency.
During the tenure of the previous government the value of the rupee was kept at artificially inflated value. The main reason for this decision was that if the rupee was devalued the government would have to pay more in terms of the Rupee for the foreign currency borrowings. In two instances Central Bank could not hold it and there were rapid depreciations of the Rupee. However, the main victims of this policy were the exporters. Consequences were visible and during that period exports reduced drastically.  There is no proposal to improve the exports among these proposals and this proposal discourage exports. For Sri Lanka there is no other way for solid development other than export of goods and services by linking to high end production and service channels since we are having a small domestic market.  Policy should be to focus on the exports and if the exports improve Rupee will be eventually strengthened. Rupee cannot be strengthened by mere improvement of the business environment. There are no short cuts in this process and jargons of words would not serve any purpose.
During the previous regime GSP+ relief to export the goods to European Union with concessionary customs duty was withheld. At that time the government did not agree to grant certain human rights of the people as a condition of that relief. As a result, the exporters who exported goods to European Union were affected. This government obtained this relief back.
He wanted to renegotiate all unfavourable commercial agreements that have been entered into or to be entered into by the current Government including the Hambantota Port, Mattala Airport, Millennium Challenge Agreement. This is a good move. As a result of a similar negotiation by this government, we were able to convert an unfavourable agreement with China to hand over them a portion of the reclaimed land under the Port City project to a 99 year lease agreement.
His next major suggestion was to build  600km ellipsical ring expressway around the entire island and to Initiate several other mega infrastructure development projects in order to give a significant boost to the real economy at the ground level. Duty of the government is to invest in infra structure. This will result in the promotion of investments. It is also true that mega investments would be a stimulation to the ailing economy. It would be beneficial if low interest loan can be obtained for a long period. It would be hard to get low interest loans since we are a middle-income country. Politicians like this type of mega projects. Stimulation will be sustainable only if the production and exports follow. These mega projects should not be white elephants such as Mattala airport.
Based on the situation of the country it is the responsibility of the innovative rulers to find out the ways to get more benefits by investing a lessor amount. A considerable amount can be saved by reorganization of the public sector. Ranil Wickremesinghe, when he became the Prime Minister in 2001 at the time the economy recorded a negative growth, stopped the recruitments to the public sector altogether. As an experienced politician he would have known that it was a political suicide, but he did it since it was essential at that time due to inflated public sector. 
Cabraal’s  short term proposals such as to call for a moratorium on capital repayment by customers who service their interest payments without interruption, for a period of 18 months; government to establish a Business Revival Fund to provide relief to the financial institutions to face the rapidly increasing NPL scenario; and stabilise all financial and banking institutions immediately and wherever necessary, provide liquidity support; were good proposals. However there are fundamental flaws of his overall economic recovery plan.
In order to come out from the present situation effectively the budget deficit should be reduced. Small and medium entrepreneurs living throughout the island should be supported effectively.  Production and the exports should grow. Tax concessions and low interest loans should be given to the exporters. Then the trade deficit would be favorable and the economy would  be expanded. More importantly the country should have the rule of law. This is of paramount importance for the foreign investors to come. 
This government is trying to find out lasting solutions to the two basic questions of the country, budget deficit and the trade deficit. Although the movement is slow the selected path is correct. In the run economic growth is affected. There are no quick solutions to the chronic economic problems. The duty of the next government should be to expedite the slow movement and not to mess it up by going in a different direction.


 11
 23
Mr . Gunasena
Your critique is clearly biased . As a finance professional how could you justify leasing the Hambantota Port – or for that matter any national asset to a foreign entity for 99 years ?
The Mattala Airport is by no means a white elephant. It has great potential if well managed . One could also assume you found no fault in it being used to store paddy .
 11
 1
Thanks for your comment. Sri Lanka is having a budget deficit from the begining except for two years.After we borrow, to repay the debt we have to borrow more since there is a deficit in the following years as well. In this type of situation returns of the investment should come quickly. Therefore rather than getting dragged into the debt trap more, leasing is good. However if we can stay without leasing it would have been better. Situation does not permit that I believe.
Just compare the Mattala Airport with jaffna Airport.
What do you say about the outright sale of Shangrila premises? A portion of reclaimed land of port city was planned to sell outright to China. This government changed it to a lease which is better.

  •  7
     1
    Mr. Gunasena,
    Enjoyed reading your article. You call for public sector reforms and cite Ranil’s courage to freeze recruitment in 2001 and yet you don’t seem to have noticed his 2015 action to increase the salaries by Rs.10,000 per month across the board for 1.5 million public sector employees. The cost of this action is around Rs.200 Billion PER ANNUM (well over $1 Billion per annum). Just to put it in context, this seems equivalent to the cost of the Hambantota harbor, meaning that 4 such harbors could have been built during the last 4 years! Further, this salary increase is permanent and the need for the state to find at least $1 Billion every year will continue in perpetuity. The sad fact is, this salary increase was not even asked for by the employees but was given voluntarily to fulfill an election promise. Further, if I recall correctly, the public sector salaries were again increased by over Rs.2000 per month back in July of this year and another increase has been promised for January next year! I can’t help but agree with calls of “bribing for votes” here.
    •  0
       0
      Mr. Anil Karunaratne,
      Thanks for your time.
      I agree with you. I said this in the article.
      “Although this government as well as the previous government declared that the budget deficit would be reduced, it has not reduced to the expected level. Ruling parties give relief to the people in the years of the elections and as a result budget deficit increases in those years.”
      This was done ahead of the general election 2015.
      When questioned about the extra ordinay expense PM said they wanted to revive the economy by pumping money to this sector.
      I also said this in my article.
      “During the economic slowdown of the previous years many suggested that the economy can be stimulated by reducing taxes and increasing the government expenditure. This was tried by the present government as well in their first budget prior to the general election.”
      Reference was to the point you raised.
      I have pointed out the matter of stopping the recruitments since it was unprecedented, probably may not occur in the future.
      I have looked at the issue in the point of view of the national interest. I believe that the present policies are favourable to the country in the long run. If I am proved wrong I would accept it.
      •  3
         8
        “This government is trying to find out lasting solutions to the two basic questions of the country, budget deficit and the trade deficit.”
        This Government keeps on saying that exports should be promoted as a solution to the trade deficit, but very little effort has been taken to achieve this.

        This Government does not think of reducing imports as a solution to trade deficit. Think of the amount of foreign exchange drained out as a result of importing duty free vehicles to MPs and bullet proof cars to President and PM. This Government ruined the agricultural sector and allow traders to import food items that can be produced in the country. This Government allows to import all kind of junk which are not really essential. I was wondering why this country should waste foreign exchange earned by hard working ladies in the Middle East to import very expensive perfume, make-up stuff, whitening cream and jewelry used by high class women who hardly contribute to the economic development of the country and foreign liquor and cigarettes.
        •  0
           0
          Egale Eye,
          Thanks for your comment.
          Prior to 1977 the policy was to restrict the imports. Dr N.M. Perera tried hard to promote exports but within the policy of restriction of imports. From 1977 the main policy of the government was export promotion. Within that imports can be restricted as the need arises. Import restrictions can be done by increasing the tariff. I agree to what you have said. Tariff should be increased on non- essential items.
        • Published on 24th October 2019- Colombo Telegraph

Wednesday, October 23, 2019

A critique of Cabraal’s revival plan for the economy

Ajith Nivard Cabraal

Ajith Nivard Cabraal has proposed a twelve-point methodology to boost the economy of Sri Lanka. It is pertinent to examine carefully the proposals of a person who is inclined to be a Finance Minister of a future government.

Sri Lankan economy is in dire straits. Income of the state has been lessor than the expenditure from the date of independence except for few years. The deficit was covered by domestic and foreign borrowings. As a result of the prolonged deficits of the Government budget, Government debt increased gradually. If these expenses were used at the optimum level, then there would have been an economic growth which would have facilitated the repayment of debts. 

For instance, expenditure on education would have created an educated young generation which would have been capable of enhancing the national production. Eventually it would support the growth of the economy. When the economy is growing income of the Government also will grow with increased income from taxes and thereby the debts can be settled. In other words, there is no harm of borrowing if the benefits are more than the expenses incurred.

When this Government came to power, on one hand Government debt was going up and on the other hand Government revenue was going down. In 1990 Government revenue as a percentage of Gross Domestic Production (GDP) was 19.6%. In 2014 it dropped to 11.5%. In 2018 it marginally increased to 13.3%. Government debt as a percentage of GDP was 71.3% in 2014 and in 2018 it was 82.9%. Government debt is comprising of foreign debt and domestic debt. This increase was due to the increase of foreign debt. 

In 2014 the component of foreign debt to GDP was 30% and in 2018 it was 41.6%. The reasons for this increase were foreign borrowing to bridge the budget deficit, low growth of GDP, and depreciation of the rupee during the tenure of this Government. Decrease of the growth of GDP started in 2013, during the tenure of the previous Government which was 3.4%. Average GDP growth from 2010 to 2012 was 8.5%. Average growth rate from 2013 to 2017 was 4.2% and in 2018 it was 3.2%. IMF predicted that the growth in 2019 would be 2.7%.

Although this Government as well as the previous Government declared that the budget deficit would be reduced, it has not reduced to the expected level. Ruling parties give relief to the people in the years of the elections and as a result budget deficit increases in those years. 

In addition to the budget deficit there is a deficit between the receipts of exports and the payments to imports. A considerable amount of this deficit is covered by the foreign remittances received from the people employed overseas. Exports should have been increased in order to bridge this deficit. In 2004 income received from the export of goods and services as a percentage of GDP was 35.3% and in 2010 it was reduced to 19.55%. In 2014 it was 21.09% and in 2018 it was marginally increased to 22.7%. Therefore, the economic prosperity during the previous Government which is highlighted very often was a myth. Prosperity was there superficially but erosion was started underneath.

Cabraal’s twelve points should be viewed in this background. His first suggestion was to immediately slash tax rates by at least 20% while also abolishing several obnoxious taxes which have seriously affected business sentiment and confidence. By reducing taxes the rich will be encouraged to invest. As a result there can be an economic growth. This is an accepted phenomenon. During the economic slowdown of the previous years, many suggested that the economy can be stimulated by reducing taxes and increasing the Government expenditure. This was tried by the present Government as well in their first budget prior to the general election.

This Government is trying to find out lasting solutions to the two basic questions of the country, budget deficit and the trade deficit. Although the movement is slow the selected path is correct. In the run economic growth is affected. There are no quick solutions to the chronic economic problems. The duty of the next Government should be to expedite the slow movement and not to mess it up by going in a different direction

With the increasing growth of the GDP there is an increasing chance of paying the debt. Since the Government revenue has reduced drastically this Government had to increase taxes in order to rectify the situation. Not only that, out of the total tax revenue, 80% comes from indirect taxes and only 20% comes from direct taxes which means those who can pay, pay less compared to those who cannot pay. Moreover, the expected income from Value Added tax is also not received. This situation is obnoxious in the point of view of the state. 
During the previous regimes various tax concessions were given to the private sector and it is doubtful whether the state got the return expected. Although it may have been unpopular at this crucial point and detrimental to the re-election of the Government, it was mandatory to take certain steps to increase the revenue of the Government. 

Therefore, all these things should be balanced. If there are any obnoxious taxes those should be removed. Discussions should be carried out with the private sector who pays the taxes.

He went on to suggest that the interest rates should be reduced. This is being done now. He wanted to stabilise the exchange rate by instilling confidence among key investors and gradually steer the Sri Lanka Rupee to a value of around Rs. 150 per USD by end 2021. He further stated that such gradual strengthening of the rupee will be based on the improvement of the business environment which will then allow all stakeholders to gradually adjust to the strengthening currency. 

During the tenure of the previous Government the value of the rupee was kept at artificially inflated value. The main reason for this decision was that if the rupee was devalued the Government would have to pay more in terms of the rupee for the foreign currency borrowings. In two instances Central Bank could not hold it and there were rapid depreciations of the rupee. However, the main victims of this policy were the exporters. Consequences were visible and during that period exports reduced drastically. 

There is no proposal to improve the exports among these proposals and this proposal discourages exports. For Sri Lanka there is no other way for solid development other than export of goods and services by linking to high-end production and service channels since we are having a small domestic market. Policy should be to focus on the exports and if the exports improve, rupee will be eventually strengthened. Rupee cannot be strengthened by mere improvement of the business environment. There are no short cuts in this process and jargons of words would not serve any purpose.

During the previous regime GSP+ relief to export the goods to European Union with concessionary customs duty was withheld. At that time the Government did not agree to grant certain human rights of the people as a condition of that relief. As a result, the exporters who exported goods to European Union were affected. This Government obtained this relief back.

He wanted to renegotiate all unfavourable commercial agreements that have been entered into or to be entered into by the current Government including the Hambantota Port, Mattala Airport, and Millennium Challenge Agreement. This is a good move. As a result of a similar negotiation by this Government, we were able to convert an unfavourable agreement with China to hand over them a portion of the reclaimed land under the Port City project to a 99-year lease agreement. 

His next major suggestion was to build 600 km ellipsical ring expressway around the entire island and to initiate several other mega infrastructure development projects in order to give a significant boost to the real economy at the ground level. Duty of the Government is to invest in infrastructure. This will result in the promotion of investments. It is also true that mega investments would be a stimulation to the ailing economy. It would be beneficial if low interest loan can be obtained for a long period. It would be hard to get low interest loans since we are a middle-income country. 

Politicians like this type of mega projects. Stimulation will be sustainable only if the production and exports follow. These mega projects should not be white elephants such as Mattala airport.

Based on the situation of the country it is the responsibility of the innovative rulers to find out the ways to get more benefits by investing a lessor amount. A considerable amount can be saved by reorganisation of the public sector. Ranil Wickremesinghe, when he became the Prime Minister in 2001 at the time the economy recorded a negative growth, stopped the recruitments to the public sector altogether. As an experienced politician he would have known that it was a political suicide, but he did it since it was essential at that time due to inflated public sector. 

Cabraal’s short-term proposals such as to call for a moratorium on capital repayment by customers who service their interest payments without interruption, for a period of 18 months; Government to establish a Business Revival Fund to provide relief to the financial institutions to face the rapidly increasing NPL scenario; and stabilise all financial and banking institutions immediately and wherever necessary, provide liquidity support; were good proposals.

In order to come out from the present situation effectively the budget deficit should be reduced. Small and medium entrepreneurs living throughout the island should be supported effectively. Production and the exports should grow. Tax concessions and low interest loans should be given to the exporters. Then the trade deficit would be favourable and the economy would be expanded. More importantly the country should have the rule of law. This is of paramount importance for the foreign investors to come. 

This Government is trying to find out lasting solutions to the two basic questions of the country, budget deficit and the trade deficit. Although the movement is slow the selected path is correct. In the run economic growth is affected. There are no quick solutions to the chronic economic problems. The duty of the next Government should be to expedite the slow movement and not to mess it up by going in a different direction.

The political movement represented by Cabraal promotes authoritarianism and chauvinism. The political movement represented by the present Government promotes democracy. Both political movements promote market-based economy. Based on the accepted political thinking the first movement represents the far right. In addition to that there is another left-wing political movement represented by JVP. People’s preference will be given in next month.

කබ්රාල්ගේ ආර්ථික පුනරුත්ථාපන සැලැස්ම

හර්ෂ ගුණසේන
අජිත් නිවාඩ් කබ්රාල් මහතා මෙරට ආර්ථිකය නංවන දොළොස් වැදෑරුම් ක්‍රමවේදයක් පිළිබඳව වියත් මඟ සමුළුවකදී ප්‍රකාශ කර තිබුණි. අනාගත මුදල් ඇමතිවරයා වීමට බලාපොරොත්තුවන අයකුගේ අදහස් සාවධානව සැලකිල්ලට ගත යුතුය.
රටේ ආර්ථිකය තිබෙන්නේ ඉතාමත් අවදානම් සහගත තත්ත්වයකය. නිදහස ලැබූ දා පටන් වසර කිහිපයක් හැර රාජ්‍යයේ ආදායමට වඩා  වියදම වැඩිවිය. ආදායමට වඩා වැඩි වියදම පියවා ගන්නා ලද්දේ දේශීය සහ විදේශීය ණය මගිනි. දිගින් දිගටම පැවති හිඟ අයවැය නිසා රාජ්‍ය ණය අනුක්‍රමයෙන් වැඩි විය. මෙම වියදම් කරන ලද මුදල් ප්‍රශස්ත ලෙස වියදම් කරන ලද්දේ නම් එයින් ආර්ථිකයේ වර්ධනයක් ඇතිවී ලබාගත් ණය ගෙවීමේ ඇති හැකියාව වැඩිවේ. උදාහරණයක් වශයෙන් අධ්‍යාපනයට වියදම් කරණ ලද මුදලින් රටේ නිෂ්පාදනය නංවා ලීමට දායක විය හැකි දැනුමකින් සන්නද්ධ තරුණ පරපුරක් බිහි කිරීමට හැකි නම් එය රටේ ආර්ථික තත්ත්වය ඉහළ නැංවීමට දායක වේ. රටේ ආර්ථික තත්ත්වය ඉහළ නැංවෙන විට අවශ්‍ය නම් බදු අයකර ගැනීමේ හැකියාවක් ඇති නිසා රාජ්‍ය ආදායම ද ඉහළ යාමේ ප්‍රවනතාවක් තිබේ. ඉහළ යන රාජ්‍ය  ආදායම මගින් ලබාගත් ණය ගෙවිය හැක.  වෙනත් වචන වලින් කිවහොත් කෙරෙන වියදමට වඩා ලැබෙන ප්‍රතිලාභය වැඩිනම් වියදම් කිරීම සඳහා ණය ගැනීමේ වරදක් නැත.
මෙම ආණ්ඩුව බලයට පැමිණෙන විට එක් පසෙකින් රාජ්‍ය ණය ඉහළ යමින් පැවති අතර අනෙක් පසින් රාජ්‍ය ආදායම පහළ යමින් පැවතුනි. 1990 දී ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍ය ආදායම දල දේශීය නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් ලෙස 19.6%ක් විය. 2014 දී එය 11.5% දක්වා පහත වැටී තිබුණි. 2018 දී එය 13.3% දක්වා වර්ධනය විය. රාජ්‍ය ණය 2014 දී දල ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් ලෙස 71.3% ක් වූ අතර 2018 දී එය 82.9%ක් විය. රාජ්‍ය ණය දේශීය සහ විදේශීය ණය වලින් සමන්විතවේ. මෙම වැඩිවීම ප්‍රධාන වශයෙන්ම සිදුවී ඇත්තේ විදේශ ණය වලිනි. 2014 දී දල දේශීය නිෂ්පාදිතයට විදේශ ණය ප්‍රතිශතය 30% ක් වූ අතර 2018 දී එය 41.6%ක් විය. මෙම වැඩිවීමට අයවැය හිඟය සහ මෙම ආණ්ඩුව කාලයේ සිදුවූ රුපියලේ අව ප්‍රමාණය බලපා ඇත. එයට අමතරව සාපේක්ෂ වශයෙන් අඩුවූ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ වර්ධනයද බලපා ඇත. මෙම අඩුවීම ආරම්භ වූයේ 2013වර්ෂයේදීය. 2010 සිට 2012 දක්වා දල දේශීය නිෂ්පාදිතයේ සාමාන්‍ය වර්ධනය 8.5% ක් වූ  අතර 2013 දී එය 3.4% ක් විය 2013 සිට 2017 දක්වා සාමාන්‍ය වර්ධනය 4.2% ක් විය. 2018 දී එය 3.2% කී. 
මෙම ආණ්ඩුවද පසුගිය ආණ්ඩුවද අයවැය හිඟය අඩු කරණ බව පැවසුවත් එය අඩු වන බවක් දක්නට නොලැබේ. මැතිවරණ සඳහා ජනතාවට සහන සැලසීම් වස් මැතිවරණ පැවැත්වෙන වර්ෂ වලදී අයවැය හිඟය වැඩිවේ.
අයවැය හිඟයට අමතරව මෙරට ආනයනය සඳහා වියදම් කරණ මුදල් සහ අපනයනයෙන් ලැබෙන ආදායම අතරද හිඟයක් පවතී. මෙම හිඟයෙන් සෑහෙන කොටසක්  පියවා ගන්නේ මෙරට වැසියන් විදේශ රැකියා වලින් මෙරටට එවන මුදලිනි. මෙම හිඟය පියවා ගැනීම සඳහා අපනයන වැඩි කළ යුතුය. භාණ්ඩ සහ සේවා අපනයනය කිරීමෙන් ලද ආදායම දල ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් ලෙස 2004 දී 35.3% ක් වූ  අතර 2010 දී එය  19.55% දක්වා අඩුවිය. 2014 දී එය 21.09% ක් වූ  අතර 2018 දී එය 22.7% කි.
කබ්රාල් ගේ දොළොස් වැදෑරුම් ක්‍රමවේදය පිලිබඳව  සලකා බැලිය යුත්තේ මේ පසුබිම තුලය. ඔහුගේ ප්‍රථම යෝජනාව ව්‍යාපාරික මනෝ භාවයන්ට අහිතකර අමනෝඥ බදු යටත් පිරිසෙයින් 20% කින් වත් අඩු කිරීමයි. බදු අඩු කිරීම මගින් ව්‍යාපාරිකයන් ආයෝජනය සඳහා පෙළඹී ඒ මගින් ආර්ථික වර්ධනයක් ඇතිවීම සාමාන්‍ය සිද්ධාන්තයකි. පසුගිය වසර වල ඇතිවූ ආර්ථික වර්ධනයේ අඩුවීමට බදු අඩුකර සහ අයවැය හිඟය තරමක් වැඩිකර ආර්ථික වර්ධනයට උත්තේජනයක් දිය හැකැයි  බොහෝ දෙනා කීහ. වැඩිවන ආර්ථික වර්ධනය හරහා ගත් ණය පියවීමේ වැඩි හැකියාවක් තිබේ. මේ ආණ්ඩුව ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදලේ බලපෑම මත වුවත් බදු වැඩි කිරීමේ එක් හේතුවක් වූයේ ඉහත දැක්වූ පරිදි රාජ්‍ය ආදායම අසාමාන්‍ය ලෙස පහළ යාමයි. එමතුද නොවේ. මෙරට බදු ආදායමෙන් 80%ක් පමණ ලැබෙන්නේ වක්‍ර බදු වලිනි. ඍජු බදු වලින් ලැබෙන්නේ 20% ක් පමණ ආදායමකි. එනම් බදු ගෙවිය හැකි අය බදු ගෙවන්නේ අඩුවෙන් වන අතර සමස්ත ජනතාවගෙන් අයකර ගන්නා වක්‍ර බදු මුළු බදු වලට වැඩි දායකත්වයක් සපයයි. බොහෝ රටවල තත්ත්වය මෙයට වඩා වෙනස්ය. මෙරට වක්‍ර බද්දක් වන වැට් බද්දෙන්ද අපේක්ෂිත ආදායම නොලැබේ.
එබැවින් මේ සියල්ල තුලනය කර ගැනීමේ අවශ්‍යතාවක් පවතී. බදු ක්‍රමය පිළිබඳව බදු ගෙවන පුද්ගලික අංශය සමඟද සාකච්ඡා කළ යුතුය. අමනෝඥ බදු පනවා ඇත්නම් ඒවා ඉවත් කිරීම සාධාරණ වේ.
පොලි අනුපාත අඩුකිරීමක් ගැන ඔහු යෝජනා කරයි. එය දැනටද කෙරෙමින් පවතී. රුපියලේ අගය ස්ථාවර කිරීමට ඔහු යෝජනා කරණ අතර ඩොලරයට සාපේක්ෂව රුපියලේ අගය 150ක් දක්වා ශක්තිමත් කිරීමටද ඔහු අදහස් කරයි. පසුගිය ආණ්ඩු කාලය මුළුල්ලේම රුපියලේ අගය කෘත්‍රිම ලෙස පහල අගයක එනම් ශක්තිමත් අගයක තබා ගන්නා ලදී. මෙසේ කිරීමට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ රුපියල අවප්‍රමාණය වුවහොත් විදේශ වලින් ණයට ගන්නා ලද මුදල් ආපසු ගෙවීමේදී රුපියල් වලින් ගණනය කළ හොත් වැඩිපුර මුදලක් ගෙවීමට සිදුවීමයි. මෙම අමනෝඥ ප්‍රතිපත්තිය හේතුවෙන් රුපියලේ අගය කෘත්‍රිමව ශක්තිමත් මට්ට්ටමක තබාගන්නා ලද අතර එමගින් පහර වැදුනේ මෙරට අපනයන ව්‍යාපාරිකයන්ටය. එහි ප්‍රතිවිපාක එම ආණ්ඩු කාලය තුළ අපනයන ආදායම පහත වැටීම මගින් පෙන්නුම් කෙරේ. අපනයන ප්‍රවර්ධනය සඳහා කිසිම යෝජනාවක් කබ්රාල් ගේ යෝජනාවලිය තුළ නොමැති අතර මෙම යෝජනාව මගින් අපනයන අධෛර්යමත් කෙරේ. ඉහළ මට්ටමේ නිෂ්පාදනය සහ අපනයනයෙන් තොර සංවර්ධනයක් කුඩා වෙළෙඳපොළක් සහිත ලංකාවට නොමැති බව අප මතක තබා ගත යුතුය. 
පසුගිය ආණ්ඩු කාලයේ යුරෝපා සංගම් වෙළෙඳපොළට තීරුබදු රහිතව සහ සහනදායි තීරුබදු වලින් යුක්තව භාණ්ඩ අපනයනය කිරීම සඳහා වූ GSP+ සහනය අත්හිටවන ලදී. මේ අවස්ථාවේදී එම ආණ්ඩුව GSP+ සහනය වෙනුවෙන් ජනතාවට ලබා දියයුතු මූලික අයිතිවාසිකම් වලටද එකඟ නොවිය. මේ මගින් යුරෝපා සංගම් වෙළෙඳපොළට භාණ්ඩ අපනයනය කළ ව්‍යාපාරිකයන්ට පහර වැදුණි. පවතින ආණ්ඩුව විසින් මේ සහනය නැවත ලබා ගන්නා ලදී.
හම්බන්තොට වරාය, මත්තල ගුවන් තොටුපල සහ මිලෙන්නියම් චැලේන්ජ් වැනි අත්සන් කළ සහ අත්සන් කිරීමට යන මෙරටට අවාසි සහගත ගිවිසුම් වෙනස් කිරීම සඳහා නැවත සාකච්ඡා කරණ බව ඔහු කියයි. එය හොඳ දෙයකි. එමෙන්ම කොළඹ වරාය නගර ව්‍යාපෘතිය යටතේ චීනයට සින්නක්කරව හිමිවීමට තිබූ බිම් කොටස 99 අවුරුදු බද්දකට යටත් කරන ලද්දේ වර්තමාන ආණ්ඩුව කළ මෙවැනි සාකච්ඡාවක්  මගිනි.   
ඔහුගේ ඊළඟ ප්‍රධාන යෝජනාව කි.මී.600 ක දිගින් යුත් අධිවේගී මාර්ගයක් රටවටා ඉදිකිරීමයි. ආර්ථිකයට උත්තේජනයක් ලබා දීම මෙහි අරමුණයි.රාජ්‍යයේ වගකීම යටිතල පහසුකම් දියුණු කිරීමයි. ආයෝජන ප්‍රවර්ධනය කිරීමට එය හේතුවනු ඇත. මේ සඳහා සහනදායි පොලි අනුපාත මත දීර්ඝ කාලීන ණයක් ලබාගත හැකිනම් එය සුදුසුය. මෙවැනි මහා පරිමාණ ආයෝජන සඳහා දේශපාලකයෝ කැමැත්තක් දක්වති. රට දැනට පවතින තත්ත්වය අනුව මිට වඩා අඩු මුදලක් ආයෝජනය කර වැඩි ප්‍රතිඵල ලැබිය හැකි ක්‍රම සොයා බැලීම නිර්මාණශීලි පාලකයන්ගේ වගකීමකි.
රාජ්‍ය සේවය විධිමත් කිරීමෙන් පමණක් විශාල මුදලක් ඉතිරි කරගත හැක. රනිල් වික්‍රමසිංහ 2001 දී ආර්ථික වර්ධනය සෘණ අගයක් ගත් විට අගමැති වූ අවස්ථාවේදී  එවකට ප්‍රසාරණය වී තිබූ රාජ්‍ය සේවයට බඳවාගැනීම් සම්පුර්ණයෙන්ම නතර කළේය. පළපුරුදු දේශපාලනඥයකු වූ ඔහු එය  දේශපාලන සියදිවි නසා ගැනීමක් බවත් එනමුත් එම අවස්ථාවේදී රටට එම තීරණය අත්‍යවශ්‍ය වූ බවත් දැන සිටින්නට ඇත.   
ණය බරින් මිරිකී සිටින ආයතන වලට සහනයක් වශයෙන් පොළිය පමණක් ගෙවා මුල් මුදල ගෙවීම මාස 18කට අත්හිටවීම, මුල්‍ය ආයතන වලට සහනයක් වශයෙන් ව්‍යාපාර පුනරුත්ථාපන අරමුදලක් ඇතිකිරීම සහ මුල්‍ය ආයතන වලට ද්‍රවශීලතා පහසුකම් සැපයීම වැනි කබ්රාල් ගේ කෙටි කාලීන යෝජනා සාධනීය වේ.
පවතින තත්ත්වයෙන් දීර්ඝ කාලීනව මිදීමට අයවැය හිඟය අඩු විය යුතුය. වෙළෙඳ ශේෂය වාසි සහගත විය යුතුය. ආර්ථිකය ප්‍රසාරණය විය යුතුය. නිෂ්පාදනය වැඩි විය යුතුය. අපනයන වැඩි විය යුතුය. රට පුරා වෙසෙන සුළු සහ මධ්‍ය පරිමාණ ව්‍යාපාරිකයන් නැංවිය යුතුය. 
මේ ආණ්ඩුව රටේ දීර්ඝ කාලීන මූලික ප්‍රශ්ණ දෙකට එනම් අයවැය හිඟයට සහ වෙළෙඳ ශේෂ හිඟයට පිළියම් සෙවීමට උත්සාහ කරයි. ගමන මන්දගාමී වුවත් මාර්ගය නිවැරදිය. මීළඟ ආණ්ඩුවේ කාර්ය භාරය වියයුත්තේ මන්දගාමී ගමන ශිග්‍රගාමී කිරීමයි. වෙනත් මාර්ගයක ගමන් කිරීම අරඹා ආර්ථිකය අවුල් කිරීම නොවේ.
එමෙන්ම කබ්රාල් නියෝජනය කරණ දේශපාලන ධාරාව ඒකාධිපතිවාදය සහ ජාතිවාදය  ප්‍රවර්ධනය කරණ අතර වර්තමාන ආණ්ඩුව නියෝජනය කරණ දේශපාලන ධාරාව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ප්‍රවර්ධනය කරයි. මෙම දේශපාලන ධාරා දෙකම ධනපති වෙළෙඳපොළ ආර්ථිකය ප්‍රවර්ධනය කරයි. මේ අනුව සම්ප්‍රදායික වශයෙන් වඩාත් දක්ෂිණාංශික වන්නේ පළමු කී දේශපාලන ධාරාවයි. මෙයට අමතර වශයෙන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නියෝජනය කරණ වාමවාදී දේශපාලන ධාරාවද තිබේ. මේ අතුරින් ජනතා කැමැත්ත ලබන මස තීන්දු වනු ඇත.
Print Friendly, PDF & Email

ආර්ථික සංවර්ධනයේ මාවත ජාතිවාදයද? ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයද?

අජිත් නිවාඩ් කබ්රාල් මහතා මෙරට ආර්ථිකය නංවන දොළොස් වැදෑරුම් ක්‍රමවේදයක් පිළිබඳව වියත් මඟ සමුළුවකදී ප්‍රකාශ කර තිබුණි. අනාගත මුදල් ඇමතිවරයා වීමට බලාපොරොත්තුවන අයෙකුගේ අදහස් සාවධානව සැලකිල්ලට ගත යුතුය.

රටේ ආර්ථිකය තිබෙන්නේ ඉතාමත් අවදානම් සහගත තත්ත්වයකය. නිදහස ලැබූ දා පටන් වසර කිහිපයක් හැර රාජ්‍යයේ ආදායමට වඩා වියදම වැඩිවිය. එය පියවා ගන්නා ලද්දේ දේශීය සහ විදේශීය ණය මගිනි. දිගින් දිගටම පැවති හිඟ අයවැය නිසා රාජ්‍ය ණය අනුක්‍රමයෙන් වැඩි විය. මෙම වියදම් කරන ලද මුදල් ප්‍රශස්ත ලෙස වියදම් කරන ලද්දේ නම් එයින් ආර්ථිකයේ වර්ධනයක් ඇතිවී ලබාගත් ණය ගෙවීමේ හැකියාව වැඩිවේ. උදාහරණයක් වශයෙන් අධ්‍යාපනයට වියදම් කරන ලද මුදලින් රටේ නිෂ්පාදනය නංවාලීමට දායක විය හැකි දැනුමකින් සන්නද්ධ තරුණ පරපුරක් බිහි කිරීමට හැකි නම් එය රටේ ආර්ථික තත්ත්වය ඉහළ නැංවීමට දායක වේ. රටේ ආර්ථික තත්ත්වය ඉහළ නැංවෙන විට අවශ්‍ය නම් බදු අයකර ගැනීමේ හැකියාවක් ඇති නිසා රාජ්‍ය ආදායම ද ඉහළ යාමේ ප්‍රවනතාවක් තිබේ. ඉහළ යන රාජ්‍ය ආදායම මගින් ලබාගත් ණය ගෙවිය හැක. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් කෙරෙන වියදමට වඩා ලැබෙන ප්‍රතිලාභය වැඩිනම් වියදම් කිරීම සඳහා ණය ගැනීමේ වරදක් නැත.

මෙම ආණ්ඩුව බලයට පැමිණෙන විට එක් පසෙකින් රාජ්‍ය ණය ඉහළ යමින් පැවති අතර අනෙක් පසින් රාජ්‍ය ආදායම පහළ යමින් පැවතුනි. 1990 දී ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍ය ආදායම දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් ලෙස 19.6%ක් විය. 2014 දී එය 11.5% දක්වා පහත වැටී තිබුණි. 2018 දී එය 13.3% දක්වා වර්ධනය විය. රාජ්‍ය ණය 2014 දී දළ ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් ලෙස 71.3% ක් වූ අතර 2018 දී එය 82.9%ක් විය. රාජ්‍ය ණය දේශීය සහ විදේශීය ණයවලින් සමන්විතවේ. මෙම වැඩිවීම ප්‍රධාන වශයෙන්ම සිදුවී ඇත්තේ විදේශ ණයවලිනි. 2014 දී දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයට විදේශ ණය ප්‍රතිශතය 30% ක් වූ අතර 2018 දී එය 41.6%ක් විය. මෙම වැඩිවීමට අයවැය හිඟය සහ මෙම ආණ්ඩුව කාලයේ සිදුවූ රුපියලේ අවප්‍රමාණය බලපා ඇත. එයට අමතරව සාපේක්ෂ වශයෙන් අඩුවූ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ වර්ධනයද බලපා ඇත. මෙම අඩුවීම ආරම්භ වූයේ 2013 වර්ෂයේදීය. 2010 සිට 2012 දක්වා දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ සාමාන්‍ය වර්ධනය 8.5% ක් වූ අතර 2013 දී එය 3.4% ක් විය 2013 සිට 2017 දක්වා සාමාන්‍ය වර්ධනය 4.2% ක් විය. 2018 දී එය 3.2% කි.

මෙම ආණ්ඩුවද පසුගිය ආණ්ඩුවද අයවැය හිඟය අඩු කරන බව පැවසුවත් එය අඩුවන බවක් දක්නට නොලැබේ. මැතිවරණ සඳහා ජනතාවට සහන සැලසීම් වස් මැතිවරණ පැවැත්වෙන වර්ෂවලදී අයවැය හිඟය වැඩිවේ.

අයවැය හිඟයට අමතරව මෙරට ආනයනය සඳහා වියදම් කරන මුදල් සහ අපනයනයෙන් ලැබෙන ආදායම අතරද හිඟයක් පවතී. මෙම හිඟයෙන් සෑහෙන කොටසක් පියවා ගන්නේ මෙරට වැසියන් විදේශ රැකියාවලින් මෙරටට එවන මුදලිනි. මෙම හිඟය පියවා ගැනීම සඳහා අපනයන වැඩි කළ යුතුය. භාණ්ඩ සහ සේවා අපනයනය කිරීමෙන් ලද ආදායම දළ ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් ලෙස 2004 දී 35.3% ක් වූ අතර 2010 දී එය 19.55% දක්වා අඩුවිය. 2014 දී එය 21.09% ක් වූ අතර 2018 දී එය 22.7% කි.

කබ්රාල්ගේ දොළොස් වැදෑරුම් ක්‍රමවේදය පිළිබඳව සලකා බැලිය යුත්තේ මේ පසුබිම තුළය. ඔහුගේ ප්‍රථම යෝජනාව ව්‍යාපාරික මනෝභාවයන්ට අහිතකර අමනෝඥ බදු යටත් පිරිසෙයින් 20% කින් වත් අඩු කිරීමයි. බදු අඩු කිරීම මගින් ව්‍යාපාරිකයන් ආයෝජනය සඳහා පෙළඹී ඒ මගින් ආර්ථික වර්ධනයක් ඇතිවීම සාමාන්‍ය සිද්ධාන්තයකි. පසුගිය වසරවල ඇතිවූ ආර්ථික වර්ධනයේ අඩුවීමට බදු අඩුකර සහ අයවැය හිඟය තරමක් වැඩිකර ආර්ථික වර්ධනයට උත්තේජනයක් දිය හැකි යැයි බොහෝ දෙනා කීහ. වැඩිවන ආර්ථික වර්ධනය හරහා ගත් ණය පියවීමේ වැඩි හැකියාවක් තිබේ. මේ ආණ්ඩුව ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදලේ බලපෑම මත වුවත් බදු වැඩි කිරීමේ එක් හේතුවක් වූයේ ඉහත දැක්වූ පරිදි රාජ්‍ය ආදායම අසාමාන්‍ය ලෙස පහළ යාමයි. එමතුද නොවේ. මෙරට බදු ආදායමෙන් 80%ක් පමණ ලැබෙන්නේ වක්‍ර බදුවලිනි. ඍජු බදුවලින් ලැබෙන්නේ 20% ක් පමණ ආදායමකි. එනම් බදු ගෙවිය හැකි අය බදු ගෙවන්නේ අඩුවෙන් වන අතර සමස්ත ජනතාවගෙන් අයකර ගන්නා වක්‍ර බදු මුළු බදුවලට වැඩි දායකත්වයක් සපයයි. බොහෝ රටවල තත්ත්වය මෙයට වඩා වෙනස්ය. මෙරට වක්‍ර බද්දක් වන වැට් බද්දෙන්ද අපේක්ෂිත ආදායම නොලැබේ.

එබැවින් මේ සියල්ල තුලනය කර ගැනීමේ අවශ්‍යතාවක් පවතී. බදු ක්‍රමය පිළිබඳව බදු ගෙවන පුද්ගලික අංශය සමඟද සාකච්ඡා කළ යුතුය. අමනෝඥ බදු පනවා ඇත්නම් ඒවා ඉවත් කිරීම සාධාරණ වේ.

පොලී අනුපාත අඩුකිරීමක් ගැන ඔහු යෝජනා කරයි. එය දැනටද කෙරෙමින් පවතී. රුපියලේ අගය ස්ථාවර කිරීමට ඔහු යෝජනා කරන අතර ඩොලරයට සාපේක්ෂව රුපියලේ අගය 150ක් දක්වා ශක්තිමත් කිරීමටද ඔහු අදහස් කරයි. පසුගිය ආණ්ඩු කාලය මුළුල්ලේම රුපියලේ අගය කෘත්‍රිම ලෙස පහළ අගයක එනම් ශක්තිමත් අගයක තබා ගන්නා ලදී. මෙසේ කිරීමට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ රුපියල අවප්‍රමාණය වුවහොත් විදේශවලින් ණයට ගන්නා ලද මුදල් ආපසු ගෙවීමේදී රුපියල්වලින් ගණනය කළහොත් වැඩිපුර මුදලක් ගෙවීමට සිදුවීමයි. මෙම අමනෝඥ ප්‍රතිපත්තිය හේතුවෙන් රුපියලේ අගය කෘත්‍රිමව ශක්තිමත් මට්ටමක තබාගන්නා ලද අතර එමගින් පහර වැදුනේ මෙරට අපනයන ව්‍යාපාරිකයන්ටය. එහි ප්‍රතිවිපාක එම ආණ්ඩු කාලය තුළ අපනයන ආදායම පහත වැටීම මගින් පෙන්නුම් කෙරේ. අපනයන ප්‍රවර්ධනය සඳහා කිසිම යෝජනාවක් කබ්රාල්ගේ යෝජනාවලිය තුළ නොමැති අතර මෙම යෝජනාව මගින් අපනයන අධෛර්යමත් කෙරේ. ඉහළ මට්ටමේ නිෂ්පාදනය සහ අපනයනයෙන් තොර සංවර්ධනයක් කුඩා වෙළෙඳපොළක් සහිත ලංකාවට නොමැති බව අප මතක තබා ගත යුතුය.

පසුගිය ආණ්ඩු කාලයේ යුරෝපා සංගම් වෙළෙඳපොළට තීරුබදු රහිතව සහ සහනදායි තීරුබදුවලින් යුක්තව භාණ්ඩ අපනයනය කිරීම සඳහා වූ GSP+ සහනය අත්හිටුවන ලදී. මේ අවස්ථාවේදී එම ආණ්ඩුව GSP+ සහනය වෙනුවෙන් ජනතාවට ලබා දියයුතු අයිතිවාසිකම්වලටද එකඟ නොවිය. මේ මගින් යුරෝපා සංගම් වෙළෙඳපොළට භාණ්ඩ අපනයනය කළ ව්‍යාපාරිකයන්ට පහර වැදුණි. පවතින ආණ්ඩුවට මේ සහනය නැවත ලබා ගැනීමට හැකි විය.

හම්බන්තොට වරාය, මත්තල ගුවන් තොටුපළ සහ මිලේනියම් චැලේන්ජ් වැනි අත්සන් කළ සහ අත්සන් කිරීමට යන මෙරටට අවාසි සහගත ගිවිසුම් වෙනස් කිරීම සඳහා නැවත සාකච්ඡා කරන බව ඔහු කියයි. එය හොඳ දෙයකි. එමෙන්ම කොළඹ වරාය නගර ව්‍යාපෘතිය යටතේ චීනයට සින්නක්කරව හිමිවීමට තිබූ බිම් කොටස 99 අවුරුදු බද්දකට යටත් කරන ලද්දේ වර්තමාන ආණ්ඩුව කළ මෙවැනි සාකච්ඡාවක් මගිනි.

ඔහුගේ ඊළඟ ප්‍රධාන යෝජනාව කි.මී.600 ක දිගින් යුත් අධිවේගී මාර්ගයක් රටවටා ඉදිකිරීමයි. ආර්ථිකයට උත්තේජනයක් ලබා දීම මෙහි අරමුණයි. රාජ්‍යයේ වගකීම යටිතල පහසුකම් දියුණු කිරීමයි. ආයෝජන ප්‍රවර්ධනය කිරීමට එය හේතුවනු ඇත. මේ සඳහා සහනදායි පොලි අනුපාත මත දීර්ඝ කාලීන ණයක් ලබාගත හැකිනම් එය සුදුසුය. මෙවැනි මහා පරිමාණ ආයෝජන සඳහා දේශපාලකයෝ කැමැත්තක් දක්වති. රට දැනට පවතින තත්ත්වය අනුව මිට වඩා අඩු මුදලක් ආයෝජනය කර වැඩි ප්‍රතිඵල ලැබිය හැකි ක්‍රම සොයා බැලීම නිර්මාණශීලි පාලකයන්ගේ වගකීමකි.

රාජ්‍ය සේවය විධිමත් කිරීමෙන් පමණක් විශාල මුදලක් ඉතිරි කරගත හැක. රනිල් වික්‍රමසිංහ 2001 දී ආර්ථික වර්ධනය සෘණ අගයක් ගත් විට අගමැති වූ අවස්ථාවේදී රාජ්‍ය සේවයට බඳවාගැනීම් සම්පුර්ණයෙන්ම නතර කිරීම දේශපාලන සියදිවි නසා ගැනීමක් වුවත් එම කාර්යය කළේය.

පවතින තත්ත්වයෙන් මිදීමට අයවැය හිඟය අඩු විය යුතුය. වෙළෙඳ ශේෂය වාසි සහගත විය යුතුය. ආර්ථිකය ප්‍රසාරණය විය යුතුය. නිෂ්පාදනය වැඩි විය යුතුය. අපනයන වැඩි විය යුතුය. රට පුරා වෙසෙන සුළු සහ මධ්‍ය පරිමාණ ව්‍යාපාරිකයන් නැංවිය යුතුය.

මේ ආණ්ඩුව රටේ දීර්ඝ කාලීන මූලික ප්‍රශ්න දෙකට එනම් අයවැය හිඟයට සහ වෙළෙඳ ශේෂ හිඟයට පිළියම් සෙවීමට උත්සාහ කරයි. ගමන මන්දගාමී වුවත් මාර්ගය නිවැරදිය. මීළඟ ආණ්ඩුවේ කාර්ය භාරය වියයුත්තේ මන්දගාමී ගමන සීඝ්‍රගාමී කිරීමයි. වෙනත් මාර්ගයක ගමන් කිරීම අරඹා ආර්ථිකය අවුල් කිරීම නොවේ.

එමෙන්ම කබ්රාල් නියෝජනය කරන දේශපාලන ධාරාව ඒකාධිපතිවාදය සහ ජාතිවාදය ප්‍රවර්ධනය කරන අතර වර්තමාන ආණ්ඩුව නියෝජනය කරන දේශපාලන ධාරාව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ප්‍රවර්ධනය කරයි. මෙම දේශපාලන ධාරා දෙකම ධනවාදි වෙළෙඳපොළ ආර්ථිකය ප්‍රවර්ධනය කරයි. මේ අනුව සම්ප්‍රදායික වශයෙන් වඩාත් දක්ෂිණාංශික වන්නේ පළමු කී දේශපාලන ධාරාවයි. මෙයට අමතර වශයෙන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නියෝජනය කරන වාමවාදී දේශපාලන ධාරාවද තිබේ. මේ අතුරින් ජනතා කැමැත්ත ලබන මස තීන්දු වනු ඇත.


538 වන සමබිම අතිරේකය සඳහා හර්ෂ ගුණසේන විසින් ලියන ලද ලිපියකි.