Friday, January 31, 2020

Our Heritage Is Kandyan Law; Not Roman Dutch Law As Rathana Thero Thinks

By Harsha Gunasena –
Harsha Gunasena
There were four bills presented by Private Members to the Parliament on January 8, 2020 (One Bill is to be presented) which were already advertised in the gazette. They were to repeal the Kandyan Marriage and Divorce Act No 44 of 1952; to repeal the Muslim Marriage and Divorce Act No 13 of 1951; to amend the Marriages (General) Ordinance No. 19 of 1907; to amend the Marriages Registration Ordinance; and to introduce a minimum age of marriage in Sri Lanka. First three were/will be presented to the parliament by Ven. Athuraliye Rathana Thero M.P. and the other two were presented by Dr.(Mrs.) Thusitha Wijemanna M.P.
In Sri Lanka the Common law applicable to marriage and divorce is based on the Roman Dutch law. This Common law is in the Marriages (General) Ordinance No. 19 of 1907. In addition to that there is Kandyan Marriage and Divorce Act No 44 of 1952 applicable for the people living in the Kandyan Districts. For the Muslims in Sri Lanka the applicable law is Muslim Marriage and Divorce Act No 13 of 1951 (MMDA). The intention of the proposed amendments is that to make Roman Dutch law is only law applicable to marriage and divorce in Sri Lanka and to make the minimum age for marriage is 18years.

Minimum age of the marriage
According to Section 23 of MMDA , a marriage contracted by a Muslim girl who has not attained the age of twelve years shall not be registered under this Act unless the Quasi for the area in which the girl resides has, after such inquiry as he may deem necessary, authorized the registration of marriage.
According to Section 15 of Marriage Registrations Ordinance 19 of 1907, lawful age of marriage, in relation to a male was 16 years and in relation to a female was 12 years and if a female was a daughter of European or Burgher parents, the minimum age was 14 years. It was amended by Act No 18 of 1995 raising the minimum age of both male and female to 18 years irrespective of the ethnicity.
According to Section 66 of the Marriage and Divorce (Kandyan) Act 44 of 1952, lawful age of marriage, in relation to a male was 16 years and in relation to a female was 12 years. This was amended by Act No 19 of 1995 raising the minimum age of both male and female to 18 years.
Therefore, not only the Muslims but also all the others thought in the same line in relation to the minimum age of the marriage. All the others, other than Muslims changed it. The Muslim community should also fall in line with the changing environment. 
Kandyan Law
At the time of the arrival of the western invaders to Sri Lanka, the marriage and divorce practices and the relevant law was very liberal. According to Niti Nighanduwa which was believed to be written between 1769 and 1815 at Senkadagalapura, either the husband or the wife can disengage from the marriage bond. There were no barriers for disengagement. However, there were consequences. At the marriage the ownership of the properties of the husband and wife were kept separately with them. The wealth earned by both would be divided equally at the time of disengagement. If the disengagement of the marriage is executed by one party, then that party does not have any right of the assets of the other party. Niti Nighanduwa gives a detailed account of the family law prevalent during that time. Liberal nature of that law was confirmed by Robert Knox in his book.
According to Section 32, the dissolution of the marriage can be granted on any of the following grounds.
  • Adultery by the wife after marriage
  • Adultery by the husband coupled with incest or gross cruelty
  • Complete and continued desertion by the wife for two years
  • Complete and continued desertion by the husband for two years
  • Inability to live happily together, of which actual separation from bed and board for a period of one year shall be the test
  • Mutual consent 
These provisions although are liberal tried to impose conditions to the  provisions in  Niti Nighanduwa.
Roman Dutch Law
Colonial masters imposed a different law based on Roman Dutch Law on marriages and divorces for the people who lived outside of the Kandyan districts. These people were influenced and “cultured” by their colonial masters over centuries. Marriage was viewed as a sacred act by the Christians. Christian marriage is a union between a man and a woman, instituted and ordained by God, for the lifelong relationship between one man as husband and one woman as wife. This expectation of the lifelong relationship was being reflected in the Roman Dutch divorce law.
According to Section 19 of Marriage Registrations Ordinance 19 of 1907, No marriage shall be dissolved during the lifetime of the parties except by judgement of divorce a vinculo matrimonii pronounced in some competent court. Such judgement shall be founded either on the ground of adultery subsequent to marriage or of malicious desertion or of incurable impotency at the time of such marriage.
This is legalization of the will of the God. This conservative law was based on the Victorian culture prevailed in Europe at that time. Present divorce laws in the Europe are very liberal and are in line of the Kandyan law. Present Sinhala society is also in the process of absorbing old Kandyan values of marriages and divorces.  Rathana Thero and his ideological group of Sinhala Buddhism are unknowingly trying to uphold a law which is based on colonial Christian values while trying to abandon a law which is based on Sinhala Buddhist heritage and the values. What an irony. 
If Rathana Thero wants to uphold Sinhala Buddhist culture, what he should do is to repeal the Marriage Registrations Ordinance 19 of 1907 and make the Marriage and Divorce (Kandyan) Act 44 of 1952 the Common law of sri Lanka in relation to marriage and divorce.  
Muslim Law
In Sri Lanka the amendments to MMDA were discussed. Muslim women were agitating against the provisions of the Act for more than 30 years. Successive governments appointed different committees. Committee headed by Justice Saleem Marsoof was appointed in 2009 and the report was issued in July 2019. Although Muslim Parliamentarians agreed to 14 recommendations, it is reported that All Ceylon Jamiyyathul Ulama (ACJU) was against these recommendations. 
Muslim women request that the minimum age of marriage for all Muslims must be 18 years without any exceptions; women should be eligible to be appointed as Quazis, as Members of the Board of Quazis, Marriage Registrars, and Assessors (jurors); the MMDA must apply uniformly to all Muslims without causing disadvantage to persons based on sect or madhab; signature or thumbprint of bride and groom is mandatory in all official marriage documentation to signify consent; registration should be required for legal validity of marriage; adult Muslim women are entitled to equal autonomy and need not require the ‘permission’ by law of any male relative or Quazi to enter into a marriage;  Talaaq (divorce) and Faskh (annulment) rights between women and men must be equal; Procedures for divorce initiated by men and women must be the same, including appeal process ; and to revise the Quazi court system to ensure a competent system with improved access to justice for women and men.
These are very reasonable demands. Civil Society in Sri Lanka is also opposing to MMDA in the same lines namely discrimination against children and women. However nationalistic Sinhala Buddhists opposed to MMDA on the grounds that Sri Lanka should have only one law and there should not be different laws for different ethnicities. Therefore, the opposition to MMDA by the Muslim women and the Civil Society and the opposition to the same by the nationalistic Sinhala Buddhists are coming from different reasons and from different backgrounds. The latter, although comes with the frontline of one country- one law in the pretext of unification, is in fact targeting discrimination on the Muslims.  
Conclusion
Law reflects the culture of the people. Muslims in Sri Lanka over centuries preserved their cultural identity while mixing with the other communities. 
In her book, The Muslims of Sri Lanka- one thousand years of ethnic harmony 900-1915, Lorna Dewaraja stated as follows.
“…This is striking example of the policy of live and let live characteristic of Sinhala society at that time. Muslims, Hindus, and Buddhists were voluntary participants in the festivities of the Embekke devala and none of those groups lost their cultural identity in the process”
Law makers  should never interfere with Muslim  law which is based on their cultural heritage. People should oppose the Muslim law  if there are any violations of human rights or any discrimination against the weak in the name of such culture and laws. If Rathana Thero wants to have a one law for marriage and divorce, he should draft a new law applicable to the current society eliminating the destructive aspects of Roman Dutch law. 
Published in olombo Telegraph on January 24, 2020

Our heritage is Kandyan law; not Roman Dutch law as Rathana Thero thinks

If Rathana Thero wants to uphold Sinhala Buddhist culture, what he should do is to repeal the Marriage Registrations Ordinance 19 of 1907 and make the Marriage and Divorce (Kandyan) Act 44 of 1952 the Common law of Sri Lanka in relation to marriage and divorce



There were four bills presented by private members to the Parliament on 8 January (one bill is to be presented) which were already advertised in the gazette. They were to repeal the Kandyan Marriage and Divorce Act No. 44 of 1952; to repeal the Muslim Marriage and Divorce Act No. 13 of 1951; to amend the Marriages (General) Ordinance No. 19 of 1907; to amend the Marriages Registration Ordinance; and to introduce a minimum age of marriage in Sri Lanka. The first three were/will be presented to the Parliament by Ven. Athuraliye Rathana Thero MP and the other two were presented by MP Dr. Thusitha Wijemanna.
In Sri Lanka the Common law applicable to marriage and divorce is based on the Roman Dutch law. This Common law is in the Marriages (General) Ordinance No. 19 of 1907. In addition to that there is Kandyan Marriage and Divorce Act No. 44 of 1952 applicable for the people living in the Kandyan Districts. For the Muslims in Sri Lanka the applicable law is Muslim Marriage and Divorce Act No. 13 of 1951 (MMDA). The intention of the proposed amendments is to make Roman Dutch law the only law applicable to marriage and divorce in Sri Lanka and to make the minimum age for marriage 18 years. 

Minimum age of marriage
According to Section 23 of MMDA, a marriage contracted by a Muslim girl who has not attained the age of 12 shall not be registered under this Act unless the Quazi for the area in which the girl resides has, after such inquiry as he may deem necessary, authorised the registration of marriage. According to Section 15 of Marriage Registrations Ordinance 19 of 1907, lawful age of marriage, in relation to a male was 16 years and in relation to a female was 12 years and if a female was a daughter of European or Burgher parents, the minimum age was 14 years. It was amended by Act No. 18 of 1995 raising the minimum age of both male and female to 18 years irrespective of the ethnicity.
According to Section 66 of the Marriage and Divorce (Kandyan) Act 44 of 1952, lawful age of marriage, in relation to a male was 16 years and in relation to a female was 12 years. This was amended by Act No. 19 of 1995 raising the minimum age of both male and female to 18 years.
Therefore, not only the Muslims but also all the others thought in the same line in relation to the minimum age of the marriage. All the others, other than Muslims, changed it. The Muslim community should also fall in line with the changing environment. 


Kandyan law
At the time of the arrival of the Western invaders to Sri Lanka, the marriage and divorce practices and the relevant law were very liberal. 
According to Niti Nighanduwa which was believed to be written between 1769 and 1815 at Senkadagalapura, either the husband or the wife can disengage from the marriage bond. There were no barriers for disengagement. However, there were consequences. 
At the marriage the ownership of the properties of the husband and wife were kept separately with them. The wealth earned by both would be divided equally at the time of disengagement. If the disengagement of the marriage is executed by one party, then that party does not have any right of the assets of the other party. 
Niti Nighanduwa gives a detailed account of the family law prevalent during that time. Liberal nature of that law was confirmed by Robert Knox in his book.
According to Section 32, the dissolution of the marriage can be granted on any of the following grounds:

  • Adultery by the wife after marriage
  • Adultery by the husband coupled with incest or gross cruelty
  • Complete and continued desertion by the wife for two years
  • Complete and continued desertion by the husband for two years
  • Inability to live happily together, of which actual separation from bed and board for a period of one year shall be the test
  • Mutual consent

These provisions although liberal tried to impose conditions to the provisions in Niti Nighanduwa.


Roman Dutch law
Colonial masters imposed a different law based on Roman Dutch law on marriages and divorces for the people who lived outside of the Kandyan districts. These people were influenced and “cultured” by their colonial masters over centuries. Marriage was viewed as a sacred act by the Christians. 
Christian marriage is a union between a man and a woman, instituted and ordained by God, for the lifelong relationship between one man as husband and one woman as wife. This expectation of the lifelong relationship was being reflected in the Roman Dutch divorce law. 

Law makers should never interfere with Muslim law which is based on their cultural heritage. People should oppose the Muslim law if there are any violations of human rights or any discrimination against the weak in the name of such culture and laws. If Rathana Thero wants to have a one law for marriage and divorce, he should draft a new law applicable to current society eliminating the destructive aspects of Roman Dutch law

According to Section 19 of Marriage Registrations Ordinance 19 of 1907, no marriage shall be dissolved during the lifetime of the parties except by judgement of divorce a vinculo matrimonii pronounced in some competent court. Such judgement shall be founded either on the ground of adultery subsequent to marriage or of malicious desertion or of incurable impotency at the time of such marriage.
This is legalisation of the will of the God. This conservative law was based on the Victorian culture that prevailed in Europe at that time. Present divorce laws in the Europe are very liberal and are in line of the Kandyan law. Present Sinhala society is also in the process of absorbing old Kandyan values of marriages and divorces.
Rathana Thero and his ideological group of Sinhala Buddhism are unknowingly trying to uphold a law which is based on colonial Christian values while trying to abandon a law which is based on Sinhala Buddhist heritage and the values. What an irony. 
If Rathana Thero wants to uphold Sinhala Buddhist culture, what he should do is to repeal the Marriage Registrations Ordinance 19 of 1907 and make the Marriage and Divorce (Kandyan) Act 44 of 1952 the Common law of Sri Lanka in relation to marriage and divorce.  


Muslim law
In Sri Lanka the amendments to MMDA were discussed. Muslim women have been agitating against the provisions of the Act for more than 30 years. Successive governments appointed different committees. A committee headed by Justice Saleem Marsoof was appointed in 2009 and the report was issued in July 2019. Although Muslim Parliamentarians agreed to 14 recommendations, it is reported that All Ceylon Jamiyyathul Ulama (ACJU) was against these recommendations.
Muslim women request that the minimum age of marriage for all Muslims must be 18 years without any exceptions; women should be eligible to be appointed as Quazis, as Members of the Board of Quazis, Marriage Registrars, and Assessors (jurors); the MMDA must apply uniformly to all Muslims without causing disadvantage to persons based on sect or madhab; signature or thumbprint of bride and groom is mandatory in all official marriage documentation to signify consent; registration should be required for legal validity of marriage; adult Muslim women are entitled to equal autonomy and need not require ‘permission’ by law of any male relative or Quazi to enter into a marriage;  Talaaq (divorce) and Faskh (annulment) rights between women and men must be equal; procedures for divorce initiated by men and women must be the same, including appeal process; and to revise the Quazi court system to ensure a competent system with improved access to justice for women and men.
These are very reasonable demands. Civil society in Sri Lanka is also opposing to MMDA in the same lines namely discrimination against children and women. However nationalistic Sinhala Buddhists are opposed to MMDA on the grounds that Sri Lanka should have only one law and there should not be different laws for different ethnicities.
Therefore, the opposition to MMDA by the Muslim women and civil society and the opposition to the same by the nationalistic Sinhala Buddhists are coming from different reasons and from different backgrounds. The latter, although comes with the frontline of ‘one country, one law’ in the pretext of unification, is in fact targeting discrimination on the Muslims.  


Conclusion
Law reflects the culture of the people. Muslims in Sri Lanka over centuries preserved their cultural identity while mixing with the other communities. 
In her book ‘The Muslims of Sri Lanka – One Thousand Years of Ethnic Harmony, 900-1915,’ Lorna Dewaraja stated as follows: “...This is striking example of the policy of live-and-let-live characteristic of Sinhala society at that time. Muslims, Hindus, and Buddhists were voluntary participants in the festivities of the Embekke devala and none of those groups lost their cultural identity in the process.”
Law makers should never interfere with Muslim law which is based on their cultural heritage. People should oppose the Muslim law if there are any violations of human rights or any discrimination against the weak in the name of such culture and laws. If Rathana Thero wants to have a one law for marriage and divorce, he should draft a new law applicable to current society eliminating the destructive aspects of Roman Dutch law.

උඩරට නීතිය රටට ම හොඳ නැද්ද ?

පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන් දෙදෙනකු විසින් පුද්ගලික යෝජනා ලෙස විවාහය සහ දික්කසාදය සම්බන්ධ පනත් කෙටුම්පත් හතරක් ඉදිරිපත් කරනු ලැබ තිබේ. තවත් පනත් කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් කිරීමට නියමිතව තිබේ. ඒවා නම් 1952 අංක 44 දරන උඩරට විවාහ සහ දික්කසාද පනත ඉවත් කිරීම සඳහා වූ පනත් කෙටුම්පත, 1951 අංක 13 දරන මුස්ලිම් විවාහ සහ දික්කසාද පනත ඉවත් කිරීම සඳහා වූ පනත් කෙටුම්පත, 1907 අංක 19 දරන විවාහ (සාමාන්‍ය) ආඥා පනත සංශෝධනය සඳහා වූ පනත් කෙටුම්පත, විවාහ ලියාපදිංචි කිරීමේ ආඥා පනත සංශෝධනය සඳහා වූ පනත් කෙටුම්පත සහ ශ්‍රී ලංකාවේ විවාහ වීමේ අවම වයස හඳුන්වාදීම සඳහා වූ පනත් කෙටුම්පතයි. පළමු පනත් කෙටුම්පත් තුන පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී අතුරලියේ රතන හිමියන් විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලබන අතර ඊළඟ පනත් කෙටුම්පත් දෙක පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී වෛද්‍ය තුසිතා විජේමාන්න මහත්මිය විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලැබේ.

ලංකාවේ විවාහය සහ දික්කසාදය පිළිබඳ පොදු නීතිය පදනම්ව ඇත්තේ රෝම ලන්දේසි නීතිය මතයි. මෙම පොදු නීතිය 1907 අංක 19 දරන විවාහ (සාමාන්‍ය) ආඥා පනතෙන් නිරූපනය වේ. මෙයට අමතරව නිශ්චිත උඩරට ප්‍රදේශවල ජිවත්වන ජනයාගේ විවාහය සහ දික්කසාදය සඳහා බලපැවැත්වෙන්නේ 1952 අංක 44 දරන උඩරට විවාහ සහ දික්කසාද පනතයි. මෙරට ජිවත්වන මුස්ලිම් ජනයාගේ විවාහය සහ දික්කසාදය සඳහා බලපැවැත්වෙන්නේ 1951 අංක 13 දරන මුස්ලිම් විවාහ සහ දික්කසාද පනතයි. අදාළ පනත් කෙටුම්පත් වලින් අදහස් කරන්නේ මෙරට විවාහ සහ දික්කසාද සම්බන්ධ එකම නීතිය රෝම ලන්දේසි නීතිය බවට පත් කිරීම සහ විවාහ වීමේ අවම වයස අවුරුදු 18 කිරීමයි.

විවාහ වීමේ අවම වයස

වර්ෂ 1951 අංක 13 දරන මුස්ලිම් විවාහ සහ දික්කසාද පනතේ 23 වන වගන්තිය අනුව වයස වසර 12 කට වඩා අඩු දැරියකගේ විවාහය, දැරිය පදිංචිව සිටින බල ප්‍රදේශයේ කාති උසාවිය මගින් අනුමත කෙරුනොත් හැර, ලියාපදිංචි නොකළ යුතුය.

වර්ෂ 1907 අංක 19 දරන විවාහ (සාමාන්‍ය) ආඥා පනතේ 15 වන වගන්තිය අනුව විවාහ වීමේ අවම වයස පුරුෂයකුට අවුරුදු 16 ක් වන අතර ස්ත්‍රියකට එය අවුරුදු 12 ක් වේ. ස්ත්‍රිය යුරෝපිය හෝ බර්ගර් හෝ දෙමව්පියන්ගේ දියණියක නම් අවම වයස අවුරුදු 14 ක් වේ. මෙම අවම වයස 1995 අංක 18 දරන පනත මගින් ස්ත්‍රී පුරුෂ භේදයකින් සහ ජන වාර්ගික භේදයකින් තොරව අවුරුදු 18 දක්වා වැඩිකර තිබේ.

වර්ෂ 1952 අංක 44 දරන උඩරට විවාහ සහ දික්කසාද පනතේ 66 වන වගන්තිය අනුව විවාහ වීමේ අවම වයස පුරුෂයකුට අවුරුදු 16 ක් වන අතර ස්ත්‍රියකට එය අවුරුදු 12 ක් වේ. මෙම අවම වයස 1995 අංක 19 දරන පනත මගින් ස්ත්‍රී පුරුෂ භේදයකින් තොරව අවුරුදු 18 දක්වා වැඩිකර තිබේ.

මේ අනුව දැනට බලපැවැත්වෙන නීතිය යටතේ මුස්ලිම්වරුන්ට හැර අනෙක් අයට විවාහ වීමේ අවම වයස අවුරුදු 18 කි. එමෙන්ම වර්ෂ 1995 දක්වා මුස්ලිම්වරුන් පමණක් නොව අනෙක් ජනයාද විවාහ වීමේ අවම වයස සම්බන්ධයෙන් කල්පනා කර ඇත්තේ මුස්ලිම්වරුන් කල්පනා කරන ආකාරයටම බව පෙනී යයි. මුස්ලිම්වරුන් හැර අනෙක් ජනයා එය වෙනස් කරගෙන ඇති අතර සිදුවන සමාජ වෙනස්කම් අනුව මුස්ලිම්වරුන්ද ඔවුන්ගේ පනත වෙනස් කිරීම යෝග්‍ය වේ.

උඩරට නීතිය

බටහිර ආක්‍රමණිකයන් ලංකාවට පැමිණෙන යුගය වන විට මෙරට විවාහ සහ දික්කසාද සම්ප්‍රදායන් සහ අදාළ නීතිය ලිබරල් ස්වභාවයක් ගත් බව පෙනේ. වර්ෂ 1769 සහ 1815 අතර කාලය තුළ සෙංකඩගල පුරයේදී ලියන ලදැයි සැලකෙන නීති නිඝණ්ඩුව ග්‍රන්ථයට අනුව ස්වාමි පුරුෂයාට හෝ භාර්යාවට හෝ විවාහ බන්ධනයෙන් මිදිය හැක. මේ සඳහා බාධක පනවා නොතිබුණු අතර අදාළ පාර්ශ්වයන්ට එහි ප්‍රතිවිපාක වලට මුහුණ දීමට සිදුවිය. විවාහය ආරම්භයේදී දෙදෙනාගේ වත්කම් වෙනම තබාගත යුතු විය. විවාහය අවසන් වීමේදී දෙදෙනාගේ ධනය සමසේ දෙදෙනා අතර බෙදී යා යුතුය. එනමුත් දික්කසාදය සඳහා මූලිකත්වය ගත්තේ එක් පාර්ශ්වයක් නම් එම පාර්ශ්වයට අනෙක් පාර්ශ්වයේ වත්කම් පිළිබඳව අයිතියක් නොමැත. එවකට බල පැවැත්වුණු විවාහ සහ දික්කසාද නීතිය පිළිබඳව දීර්ඝ විස්තරයක් නීති නිඝණ්ඩුවේ දැක්වේ. එම නීතියේ ලිබරල් ස්වභාවය රොබට් නොක්ස් සිය ග්‍රන්ථය මගින් සනාථ කරයි.

මෙම ස්වභාවය 1952 අංක 44 දරන උඩරට විවාහ සහ දික්කසාද පනතේ නිරූපනය වේ. එම පනතේ 32 වගන්තිය අනුව පහත සඳහන් කාරනා වලින් එකක් සම්පුර්ණ වුවහොත් විවාහය අවසන් කළ හැක.

■ විවාහයෙන් පසුව බිරිඳ විසින් කරනු ලබන පරදාර සේවනය

■ සැමියා විසින් කරනු ලබන ව්‍යභිචාරය හෝ හුදු කෘරත්වය හෝ සමඟ බද්ධ වූ පරදාර සේවනය

■ බිරිඳ විසින් වසර දෙකක කාලයක් තුළ සම්පුර්ණයෙන් සහ අවිච්ඡින්නව අතහැර යාම

■ සැමියා විසින් වසර දෙකක කාලයක් තුළ සම්පුර්ණයෙන් සහ අවිච්ඡින්නව අතහැර යාම

■ සතුටින් එකට විසීමට නොහැකි වීම. මේ සඳහා වසරක කාලයක් වාසයෙන් සහ සංවාසයෙන් තොරවීම සෑහේ.

■ දෙදෙනාගේ කැමැත්තෙන්

ලිබරල් මුහුණුවරක් ගන්නා මෙම ප්‍රතිපාදන අනුව නීති නිඝණ්ඩුවේ ලිහිල් ප්‍රතිපාදන වලට යම් කොන්දේසි එකතු කර ඇත.

රෝම ලන්දේසි නීතිය

උඩරට පළාත් වලින් බාහිරව තමන්ට යටත් ප්‍රදේශවල ජීවත්වූ ජනයා සඳහා රෝම ලන්දේසි නීතිය පදනම්වූ විවාහ සහ දික්කසාද නීතියක් යටත් විජිත පාලකයන් විසින් හඳුන්වා දෙන ලදී. මෙම පළාත්වල ජීවත් වූ ජනයා යටත් විජිත පාලකයන් විසින් හික්මවන ලදුව ඔවුන්ගේ සංස්කෘතියට ඇතුළත් කර ගන්නා ලදී. ක්‍රිස්තියානින් විසින් විවාහය පාරිශුද්ධ ලෙස සලකන ලදී. ක්‍රිස්තියානි විවාහය යනු එක් මිනිසකු සහ එක් ගැහැනියක අතර සැමියා සහ බිරිඳ වශයෙන් ජීවිත කාලයක් මුළුල්ලේ පවතින දෙවියන් විසින් ප්‍රව්‍රජිත සහ ස්ථාපිත කරන ලද එක්වීමකි. මෙම ජීවිත කාලයක් මුළුල්ලේ පවතින සම්බන්ධය රෝම ලන්දේසි නීිතිය මගින් නීතිගත කර ඇත.

වර්ෂ 1907 අංක 19 දරන විවාහ (සාමාන්‍ය) ආඥා පනතේ 19 වන වගන්තිය අනුව බලය ලත් උසාවියක් මගින් විවාහ බැම්මෙන් වෙන්වීමට කරනු ලබන නියෝගයකින් හැර වෙනත් කිසිම ක්‍රමයකින් විවාහ වූ දෙදෙනාගේ ජීවිත කාලය තුළ කිසිම විවාහයක් අවසන් නොකළ යුතුය. එම උසාවි නියෝගය කළ හැක්කේ විවාහයෙන් පසුව කෙරෙන පරදාර සේවනය හෝ ද්වේශ සහගත ලෙස අත්හැර යාම හෝ විවාහය සිදුවන අවස්ථාවේ තිබූ සුවකළ නොහැකි ලිංගික බෙලහීනතාවය හෝ මත පමණි.

මෙය දෙවියන්ගේ කැමැත්ත නීතිගත කිරීමකි. මෙම පසුගාමී නීතියට පදනම්ව ඇත්තේ එවකට යුරෝපයේ පැවති වික්ටෝරියානු සංස්කෘතික ආකල්පයි. වර්තමාන යුරෝපයේ දික්කසාද නීති බොහෝදුරට සමාන වන්නේ රෝම ලන්දේසි නීතියට නොව උඩරට නීතියටයි. වර්තමාන සිංහල සමාජයද විවාහය සහ දික්කසාදය සම්බන්ධ උඩරට සංස්කෘතියට අනුගත වෙමින් පවතී. රතන හිමියන් සහ එහිමියන්ගේ සිංහල බෞද්ධ මතවාදය ඉදිරියට ගෙන යන කණ්ඩායම නොදැනුවත්ව උත්සහා කරන්නේ සිංහල බෞද්ධ උරුමයන් අනුව විකාශය වූ උඩරට නීතිය ඉවතට දමා යටත් විජිත යුගයේ පැවති ක්‍රිස්තියානි සාරධර්මයන්ට අනුකූල වූ නීතිය උත්කර්ෂයට නැංවීමයි. කෙතරම් උත්ප්‍රාසයක්ද?

රතන හිමියන්ට සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතික හරයන් නැංවීමට අවශ්‍ය නම් කළ යුත්තේ 1907 අංක 19 දරන විවාහ (සාමාන්‍ය) ආඥා පනත අහෝසි කර 1952 අංක 44 දරන උඩරට විවාහ සහ දික්කසාද පනත, විවාහ සහ දික්කසාද සම්බන්ධයෙන් වන පොදු නීතිය බවට පත් කිරීමයි.

මුස්ලිම් නීතිය

මුස්ලිම් විවාහ නීතියට කළ යුතු සංශෝධන පිළිබඳව දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ සාකච්ඡා කර ඇත. මුස්ලිම් කාන්තාවන් වසර 30 කට අධික කාලයක් මේ පිළිබඳව උද්ඝෝෂණය කර ඇත. මේ පිළිබඳව වාර්තා කිරීමට විවිධ ආණ්ඩු විසින් විවිධ කොමිෂන් සභා පත් කර තිබුණි. වර්ෂ 2009 දී විනිසුරු සලීම් මර්සූෆ්ගේ ප්‍රධානත්වයෙන් පත් කළ කොමිසම විසින් 2019 ජූලි මස සිය වාර්තාව ඉදිරිපත් කරන ලදී. එහි අඩංගුව තිබූ යෝජනා 14 කට මුස්ලිම් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ගේ අනුමැතිය ලැබුණ බව වාර්තා වූ නමුත් සමස්ත ලංකා ජමයිතුල් උලමා සංවිධානය ඒවාට විරුද්ධ වූ බව පසුව වාර්තා විය.

විවාහය සඳහා අවම වයස කිසිම ව්‍යතිරේකයකින් තොරව අවුරුදු 18 කරන ලෙසත් කාතිවරුන්, ජූරි සභිකයන් සහ විවාහ රෙජිස්ට්‍රාර්වරුන් ලෙස කාන්තාවන් ද පත් කරන ලෙසත්, මුස්ලිම් විවාහ නීතිය කිසිම භේදයකින් තොරව සියලු‍ම මුස්ලිම්වරුන්ට සමානව බල පවත්වන ලෙසත්, සියලු‍ම විවාහ සහතිකවල මනාලයාගේ සහ මනාලියගේ අත්සන හෝ ඇඟිලි සලකුණ හෝ ඇතුළත් කරන ලෙසත්, විවාහයේ නිත්‍යානුකුලභාවය සඳහා එය ලියාපදිංචිය අත්‍යවශ්‍ය බව සහතික කරන ලෙසත්, විවාහයට ඇතුළත් වීම සඳහා වැඩිහිටි කාන්තාවන්ට පිරිමි ඥාතියකුගේ හෝ කාතිවරයකුගේ අවසර ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය ඉවත් කරන ලෙසත්, දික්කසාදය සහ විවාහය අවලංගු කිරීම සඳහා කාන්තාවන්ට සහ පුරුෂයන්ට සමාන අයිතීන් ලබාදෙන ලෙසත්, කාන්තාවන්ට සහ පුරුෂයන්ට එකම දික්කසාද වීමේ ක්‍රියාවලියක් ඇති කරන ලෙසත්, කාන්තාවන්ට සහ පුරුෂයන්ට යුක්තිය සහතික කරනු වස් කාති උසාවි ක්‍රමය සංශෝධනය කරන ලෙසත් මුස්ලිම් කාන්තාවෝ ඉල්ලා සිටිති.
මෙම ඉල්ලීම් ඉතාම සාධාරණ වේ. සිවිල් සමාජයද මුස්ලිම් විවාහ නීතියට විරුද්ධ වන්නේ මෙවැනි කාරණා පදනම් කර ගෙනය. එනම් විශේෂයෙන්ම කාන්තාවන්ගේ සහ දරුවන්ගේ මූලික මානව අයිතිවාසිකම් මුස්ලිම් විවාහ නීතිය මගින් උල්ලංඝනය වීමට එරෙහිවය.

එනමුත් සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදීන් මුස්ලිම් විවාහ නීතියට එරෙහි වන්නේ එක රටක් තුළ එකම නීතියක් ක්‍රියාත්මක විය යුතුය යන ආස්ථානයේ පිහිටාය. එබැවින් මුස්ලිම් විවාහ නීතියට විරුද්ධ වන මුස්ලිම් කාන්තාවන් සහ සිවිල් සමාජය ද සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදී කොටස් ද විරුද්ධ වීමේ පදනම සහ පසුබිම එකම නොවේ. සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදී කොටස්වල සටන් පාඨය එක රටක්-එක නීතියක් වුවද එය පාවිච්චි වන්නේ රට එක්සත් කිරීම සඳහා නොවේ. මුස්ලිම්වරුන්ට වෙනස්කම් කිරීම සඳහාය.

නීතියෙන් පිළිබිඹු වන්නේ එයට යටත් වන ජනතාවගේ සංස්කෘතියයි. මෙරට මුස්ලිම්වරුන් සියවස් ගණනාවක් මුළුල්ලේ සිය සංස්කෘතික අනන්‍යතාවය රැක ගනිමින් අනෙක් ජනවර්ග සමඟ බද්ධ වෙමින් මෙරට ජිවත් වී ඇත.

ලෝනා දේවරාජාගේිශ්‍රී ලංකාවේ මුස්ලිම්වරු- වසර දහසක ජනවාර්ගික සමඟිය 900-1915’ යන ඉංග්‍රීසි කෘතියේ මහනුවර රාජධානිය ගැන මෙසේ සඳහන් කරයි.

“…මෙය එවකට සිංහල සමාජයේ තිබුණ ජීවත්වීමේ සහ අනෙකාටද ජීවත්වීමට ඉඩදීමේ ප්‍රතිපත්තියේ සිත් ඇදගන්නා උදාහරණයකි. මුස්ලිම්වරු, හින්දුහු සහ බෞද්ධයෝ ඇම්බැක්ක දේවාලයේ උත්සව වලට ස්වේච්ඡාවෙන් සහභාගී වූ අතර ඔවුන් කිසිවෙක් ඒ නිසා සිය සංස්කෘතික අනන්‍යතාවය බිඳ නොගත්හ.”

එබැවින් මුස්ලිම්වරුන්ගේ සංස්කෘතිය සහ එයින් අභාසය ලබන ඔවුන්ගේ නීතියට නීති සම්පාදකයන් විරුද්ධ වියයුතු නොවේ. ඔවුන් විරුද්ධ විය යුත්තේ එම නීතිය හෝ සංස්කෘතිය හෝ මගින් මුස්ලිම් වැසියන් මර්දනය වේ නම් හෝ ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය වේනම් හෝ පමණි. රතන හිමියන්ට එක් විවාහ නීතියක් අවශ්‍ය නම් රෝම ලන්දේසි නීතියේ ඇති දික්කසාදය සඳහා වන අවහිරතා වැනි පසුගාමී අදහස් ඉවත් කර රටට ගැලපෙන නව නීතියක් සම්පාදනය කළ යුතුය. 

550 වැනි සමබිම ඉරිදා අතිරේකයට හර්ෂ ගුණසේන විසින් ලියන ලද ලිපියකි.

Sunday, January 5, 2020

ජාතික ගීය සිංහලෙන් සහ දෙමළෙන් ගැයීම රට එකමුතු කරයි


හර්ෂ ගුණසේන
රාජ්‍ය පරිපාලන අමාත්‍යංශයට අනුව 72 වන නිදහස් දින සැමරුම පෙබරවාරි 4වන දින නිදහස් චතුරශ්‍රයේදී උත්සවාකාරයෙන් පවත්වන බවත් එදින ජාතික ගීය සිංහලෙන් පමණක් ගයනු ලබන බවත් පසුගියදා පුවත් පත්  වාර්තා කර තිබුණි. නිදහස් දින සැමරුම් උත්සව වලදී ජාතික ගීය සිංහලෙන් සහ දෙමළෙන් ගැයීමට පසුගිය රජය ලබාදුන් පූර්වාදර්ශය මේ අනුව මෙවර අනුගමනය නොකරනු ඇත.
තම ජනතාව සිංහල නොදන්නා නිසා ජාතික ගීය ගැයීමෙන් වැලකි සිටින බව සුමන්තිරන් මන්ත්‍රීවරයා විසින් ප්‍රකාශ කර තිබූ අතර රජයේ දේශපාලනඥයන් සිංහල ජාතිකත්වය ඉස්මතු කරවමින් නොයෙක් ප්‍රකාශ කර තිබුණි. මේ ලිපියේ අරමුණ මේ පිළිබඳව ගැඹුරින් විමසා බැලීමයි.

නීතිමය දෘෂ්ටි කෝණය
මේ සම්බන්ධයෙන් වන නීතිමය තත්ත්වය ඉතාමත් පැහැදිලිය.
මෙරට පළමු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව වන සෝල්බරි ව්‍යවස්ථාවේ ජාතික ගීය පිළිබඳව සඳහනක් නොමැත. 1949පෙබරවාරි 4 වන දින නිදහස් සැමරුම් උත්සවයේදී වර්තමාන ජාතික ගීය සිංහලෙන් සහ දෙමළෙන් ගායනා කරණ ලදී. එවකට ජාතික ගීයේ සමහර වචන මෙයට වඩා වෙනස් විය. ආණ්ඩුව විසින් ජාතික ගීය 1951 දී නිල වශයෙන් පිළිගන්නා ලද අතර 1952 නිදහස් සමරු උත්සවයේදී එය ගායනා කරණ ලදී. දෙමළ පරිවර්තනය දෙමළ කථා කරන ප්‍රදේශ වල භාවිතා විය.
වර්ෂ 1972 දී සම්මත වූ දෙවන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේද ජාතික ගීය පිලිබඳ සඳහනක් නොමැති අතර මුල්වරට ජාතික ගීය පිළිබඳව ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් කරනු ලැබුවේ 1978 දිය.
වර්තමාන ව්‍යවස්ථාවේ 7 වන ව්‍යවස්ථාව පහත සඳහන් පරිදි වේ.
Y%S ,xld ckrcfha cd;sl .Sh —Y%S ,xld ud;d˜ .Sh jkafka h' cd;sl .Sfhys moud,dj iy ix.S;h ;=kajeks Wmf,aLkfhys oelafjkafka h'
ව්‍යවස්ථාවේ දෙමළ පිටපතෙහි 7 වන ව්‍යවස්ථාවේ සිංහල පරිවර්තනය පහත දැක්වේ.
Y%S ,xld ckrcfha cd;sl .Sh —Y%S ,xld තායේ ˜ .Sh jkafka h' cd;sl .Sfhys moud,dj iy ix.S;h ;=kajeks Wmf,aLkfhys oelafjkafka h'
ශ්‍රී ලංකා ව්‍යවස්ථාවේ දෙමළ පිටපතෙහි දැක්වෙන ශ්‍රී ලංකා තායේ ගීය ශ්‍රී ලංකා මාතා ගීයේ දෙමළ පරිවර්තනයයි. ව්‍යවස්ථාවේ දෙමළ පිටපතෙහි තුන්වන උප ලේඛනයේද සඳහන් වන්නේ ශ්‍රී ලංකා තායේ ගීයයි. මෙය හිතාමතාම කරණ ලද්දක් වන අතර නිදහසෙන් පසුව ජාතික ගීය සම්බන්ධයෙන් පැවති චින්තන විධිය එයින් මූර්තිමත් වේ.
පාර්ලිමේන්තු අණ පනත් වල සිංහල දෙමළ සහ ඉංග්‍රීසි පිටපත් වල යම් නොපෑහෙන ස්වභාවයක් ඇතිවුවහොත් සිංහල පිටපත පිළිගතයුතු බවට වන සඳහන ශ්‍රී ලංකා ව්‍යවස්ථාවේ නැත.
වර්ෂ 2016 දී ආණ්ඩුව විසින් නිදහස් දින සමරු උත්සවයේදී ජාතික ගීය දෙමළෙන් ගැයීමට එරෙහිව මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සමක් (SC FR 67/2016) ඉදිරිපත් වූ අතර ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් එය නිෂ්ප්‍රභ කරණ ලදී.

දේශපාලනමය දෘෂ්ටි කෝණය
යුද්ධය පැවති සමයේ එල් ටී ටී ඊ සංවිධානය පාලනය කළ ප්‍රදේශ වල ජාතික ගීය ගායනා නොකරන ලදී. එල් ටී ටී ඊ සංවිධානය විසින් එය ගැයීම තහනම් කොට තිබුණි. යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසුව දෙමළ ජනතාව ශ්‍රී ලංකා තායේ ගීය ගැයීමට පටන් ගත්හ. ජාතික ගීය සිංහලෙන් පමණක් ගැයිය යුතු බව මහින්ද රාජපක්ෂ පාලනය විසින් වර්ෂ 2010 දී  තීරණය කරණ ලදී.
මෙරට 68 වන නිදහස් සමරු දින උත්සවය පැවැත්වූ  2016 පෙබරවාරි 4 වන දින උත්සවය අවසාන කළේ ජාතික ගීය දෙමළෙන් ගැයීමෙනි. එදින යාපනයේ නාග විහාරයට ගොස් ආගමික වතාවත් වලට සහභාගී වූ එවකට උතුරු පළාතේ මහ ඇමති සී.වී.විග්නේශ්වරන්   තමා එසේ පැමිණියේ ජාතික ගීය දෙමළෙන් ගැයීම සම්බන්ධයෙන් ප්‍රති ගෞරවයක් දැක්වීම සඳහා බව කීය. ඒ අනුව දෙමළ ජාතිකයන් රජයේ සංකේතාත්මක ක්‍රියාව කෙතරම් ඉහළින් අගය කර ඇත් දැයි අනුමාන කළ හැක.
වර්ෂ 1950   දශකයේදී  ආණ්ඩුව විසින් රථ වාහන වල ලියා පදිංචි අංකයට ශ්‍රී අකුර හඳුන්වා දෙන ලදී. දෙමළ ජාතිකයන් විසින් එය ප්‍රතික්ෂේප කරණ ලද අතර ඔවුන් විසින් ලියාපදිංචි අංකයේ ඉංග්‍රීසි අකුරු සහිත  පැරණි වාහන දිගටම පාවිච්චි කරණ ලදී. පසුව ආණ්ඩුව විසින්  රථ වාහන වල ලියා පදිංචි අංකයයෙන් ශ්‍රී අකුර ඉවත් කරන ලදී. වර්ෂ  1956 දී ආණ්ඩුව විසින් සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කරණ ලදී. පසුව වර්ෂ 1958 දී දෙමළ භාෂා විධි විධාන පනත හඳුන්වා දෙන ලදී. වර්ෂ 1972 දී සම්මත කරගත් ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේද  දෙමළ භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාවක් ලෙස පිළිගෙන නොමැත. ආණ්ඩුවට එරෙහි දෙමළ සන්නද්ධ අරගලය ඇතිවීමට එක් හේතුවක් වූයේ මෙයයි. නමුත් වර්ෂ  1978 දී සම්මත කරගත් ව්‍යවස්ථාවේ දෙමළ භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාවක් ලෙස පිළිගෙන ඇත.

මේ අනුව මෙරට ආණ්ඩු සහ ඒවායේ අනුගාමිකයන් කටයුතු කර ඇති මනෝඥ නොවන ක්‍රියා කලාපය පැහැදිලි වේ. මූලික අවස්ථාවේදී ඉතා සරලව  කළ හැකිව තිබූ දේ විශාල හානියක් කර ගනිමින් පසුව සිදු කර ඇත. රටක් වශයෙන් මූලික සහ සරල දේ සඳහා අප විසින් විශාල මිලක් ගෙවා ඇත.

ඉන්දියාවේ ජාතික ගීය ගැයෙන්නේ බංගලි භාෂාවෙනි. වැඩි දෙනෙක් කථා කරණ හින්දි භාෂාවෙන් නොවේ. සිංගප්පුරුවේ බහුතරය චීන ජාතිකයෝ වෙති. එරට ජාතික ගීය මැලේ භාෂාවෙන් ගයනු ලැබේ. කැනඩාවේ ජාතික ගීය ඉංග්‍රීසි සහ ප්‍රංස භාෂා වලින් ගයනු ලැබේ. නවසීලන්තයේ ජාතික ගීය ගයන්නේ ඉංග්‍රීසි සහ මයෝරි භාෂා වලිනි. මහජන උත්සව වලදී පළමු ගී ඛණ්ඩය පළමුව දේශීය භාෂාවක් වන මයෝරි භාෂාවෙන්ද දෙවනුව ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන්ද ගයනු ලැබේ. දකුණු අප්‍රිකානු ජාතික ගීය භාෂා පහකින් ගයනු ලැබේ. ජාතික ගීය භාෂා දෙකකින් හෝ තුනකින් හෝ ගයනු ලබන  තවත් රටවල් බොහෝ තිබේ.

ඓතිහාසික දෘෂ්ටි කෝණය
ශ්‍රී ලංකාව දැන් ජන වර්ග සහ ආගම් වශයෙන් බෙදී ගිය රටකි. රටේ ඉතිහාසය එසේ නොවේ.
හජිමෙ නකමුර, පෙරදිග මිනිසුන්ගේ චින්තන විධි නැමැති 1964 දී එළි දැක්වූ සිය සම්භාව්‍ය ග්‍රන්ථයේ හැඳින්වීමෙහි නැගෙනහිර චින්තන විධිය බටහිර චින්තන විධියට වෙනස් වන ආකාරය මෙසේ පැහැදිලි කරයි.
“එහෙයින් විවිධ ප්‍රතිවිරුද්ධ චින්තන ධාරාවන් එකිනෙක හා ගැටෙන විට ඒවායේ ඇති තාර්කික බලය අවබෝධ කර ගෙන ඒවා එකිනෙක හා සංකලනය කර අතරමැදි තත්ත්වයකට පැමිණීම මිස ඒවායින් එකක් පිළිගෙන අනෙක්වා ඉවතලීමට ඔවුහු නොපෙළඹෙති. එබැවින් බටහිර චින්තනයෙහි මෙන් නොව පෙරදිග චින්තනයෙහි ඉවසීම හා එකිනෙකට ඉඩ ප්‍රස්ථා සැලසීම ප්‍රමුඛ ලක්ෂණයක් වෙයි. සමහරවිට බටහිර ආගම දළදඬු වන අතර එය ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා අරගල කිරීමත් නොඅදහන්නන් හෙළා දැකීමත් අවධාරණය කරයි.” (පී.බී.මීගස්කුඹුර ගේ පරිවර්තනය තරමක් සංශෝධනය කර ඇත.)
නැගෙනහිර ජාතිකයන් මූලික වශයෙන් සාමූහික වාදී වන අතර බටහිර ජාතිකයන් මෙන් පුද්ගලවාදී නොවෙති. මෙරට විවිධ ජනවර්ග සහ විවිධ ආගමිකයන් සියවස් ගණනාවක් මුළුල්ලේ සමාදානයෙන් ජිවත් වී ඇත. ඔවුන්ගේ සාමූහිකය රාජධානියේ ජීවත්වූ සියළුම ජනයා ගෙන් සමන්විත වූ අතර ජන වර්ග සහ ආගම අනුව එය බෙදී නොතිබිණ.
සියවස් ගණනාවක් තුළ දුරාතිතයේ මෙරට ජීවත්වූ සිංහල සහ දෙමළ ජනයා ජන වර්ග වශයෙන් ගැටී නොමැත. ගැටුම් ඇතිවූයේ රජවරුන් සහ කුමාර වරුන් අතරයි. ඔවුන් සැලකිලිමත් වූයේ ඔවුන්ගේ බලය ගැන මිස ජනවර්ග පිළිබඳව නොවේ. එළාරගේ සේනාවේද බොහෝ සිංහල බෞද්ධයෝ සිටියහ. එළාර මහා වංශය විසින්ද සම්භාවනාවට පාත්‍ර කරණ ලද රජෙකි. 13 වන සියවසේදී අපගේ ශිෂ්ඨාචාරය විනාශ කළ මාඝ දෙමළ ජාතිකයෙක් නොවේ. ඔහු පැමිණියේ විජය පැමිණි ප්‍රදේශයෙනි. මෙරට ඉතිහාසය උගන්වන වැරදි ක්‍රමය නිසා බොහෝ අය සිතන්නේ මෙරටට වැඩිම හානිය කළේ එළාර මිස මාඝ නොවන බවයි. සොලී ආක්‍රමණ වලට එරෙහිව සිංහල රජවරුන් විසින් දකුණු ඉන්දියානු  පඬි රජවරුන්ගේ  ආධාර ලබාගෙන ඇත. එමෙන්ම යම් අවස්ථා වලදී පඬි රජවරුන් විසින් මෙරට ආක්‍රමණය කර ඇත. එමෙන්ම යම් අවස්ථා වලදී සිංහල රජ වරුන් විසින් දකුණු ඉන්දියාව ආක්‍රමණය කර ඇත.
දොළොස්වන සියවසේ පළමුවන විජයබාහුගේ නියමය පරිදි ඔහුගේ සේනාධිනායකයා විසින් දෙමළ සම්භවයක් සහිත වේලෙක්කාර සේනාවට දන්ත ධාතුව රැක ගැනීමට නියෝග කරමින් දෙමළ භාෂාවෙන් කරවන ලද ගල් පුවරුවක් තිබේ. එවකට සිටි පාලකයන් දන්ත ධාතුව වැනි රාජ්‍යත්වය සඳහා අත්‍යවශ්‍ය දෙයක් රැක ගැනීමට දෙමළ සේනාවකට භාර කිරීමත් ඔවුන් සමඟ ඔවුන්ගේ භාෂාවෙන් කටයුතු කිරීමට ඉදිරිපත් වීමත් ඉතාමත් වැදගත්ය. මෙවැනි විවෘත ස්වභාවයක් නිදහසෙන් පසු රට පාලනය කළ ආණ්ඩු පෙන්වා නැත.
ලෝනා දේවරාජා සිය ශ්‍රී ලංකාවේ මුස්ලිම්වරු- වසර දහසක ජනවාර්ගික සමඟිය 900-1915 යන ඉංග්‍රීසි කෘතියේ පෙරවදනේ මෙසේ සඳහන් කරයි. (පරිවර්තනය ලේඛකයා ගේය.)
“අප සතුව තිබෙන සාක්ෂි අනුව අනුරාධපුර යුගයේ සිට නුවර යුගය දක්වා අඛණ්ඩවම මෙරට රාජ සභාවේ මුස්ලිම් නියෝජනයක් තිබිණ.”
සිය පොතේ ඇය මෙසේ සඳහන් කරයි.
“මුස්ලිම් වරු රාජ්‍යයේද බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන වලද  පරිපාලන කටයුතු වල නිරත වූහ. මුස්ලිම්වරු දළදා මාලිගාවට  අනුබද්ධ කටයුතුවල යෙදුන බවද  බෞද්ධ ලෝකයේ විශාලතම සංදර්ශනය වන අසළ මහා පෙරහැරට සහභාගී වූ බවද විශේෂ කාරණයකි.  මුස්ලිම් වරුන්ගේ සංස්කෘතික අනන්‍යතාවයන් එලෙසින්ම රැක ගනිමින් සිදුවූ මෙම ව්‍යුහාත්මක උකහා ගැනීමේ ක්‍රියාවලිය, සුළු සහ මහා ජාතීන් අතර වන සම්බන්ධතාවන්ගේ අද්විතීය නිදර්ශනයක් විය හැක.” 
මහනුවර රාජධානිය පිළිබඳව ඇය මෙසේ කියයි.
“...මෙය එවකට සිංහල සමාජයේ තිබුණ ජීවත්වීමේ සහ අනෙකාටද  ජීවත්වීමට ඉඩදීමේ ප්‍රතිපත්තියේ සිත් ඇදගන්නා උදාහරණයකි. මුස්ලිම් වරු, හින්දුහු සහ බෞද්ධයෝ ඇම්බැක්ක දේවාලයේ උත්සව වලට ස්වේච්ඡාවෙන් සහභාගී වූ අතර ඔවුන් කිසිවෙක් ඒ නිසා සිය සංස්කෘතික අනන්‍යතාවය බිඳ නොගත්හ.”
මෙම තත්ත්වය බ්‍රිතාන්‍යයන්ගේ ජනවර්ග සම්බන්ධ ප්‍රතිපත්තිය නිසාද 19 වන සියවසේ අග භාගයේ බ්‍රිතාන්‍ය පාලනයට එරෙහිව ඇතිවූ බෞද්ධ පුනරුද ව්‍යාපාරය නිසාද  වෙනස් විය. පසුව මෙම පුනරුද ව්‍යාපාරය බ්‍රිතාන්‍ය පාලනය මතු නොව අනෙකුත් ජන වර්ග වලට එරෙහිවද ක්‍රියාත්මක විය. එබැවින් රටේ පැවති සමස්ත සාමූහිකය බිඳී ගොස් වෙනත් ජනවර්ග වෙනුවෙන් වෙනත් සාමූහික ඇතිවිය. දේශපාලන වාසි සඳහා එක් ජනවර්ගයක් අනෙක් ජනවර්ගයට එරෙහිව උසිගැන්වීමේ ක්‍රියාවලිය නිසා පසුව තත්ත්වය වඩාත් නරක් විය.    
සමාප්තිය
ජාතික ගීය දෙමළෙන් ගැයීම ව්‍යවස්ථා විරෝධී නොවේ. එමෙන්ම එය වෙනත් රටවල් විසින් අනුගමනය කරණ සාමාන්‍ය ක්‍රමවේදයට එරෙහිව නොයයි. එය අපගේ ඉතිහාසගත සම්ප්‍රදායට අනුකූල වන අතර රට නිදහස් වූ අවස්ථාවේදී රාජ්‍යය විසින් ගත් තීරණ වලටද අනුකූල වෙයි. එය අනුකූල නොවන්නේ ශ්‍රී ලාංකික දේශපාලනඥයන්ගේ බෙදුම්වාදී ප්‍රවණතා වලටයි.
පසුගිය ආණ්ඩුව දෙමළ ජනතාවගේ ඡන්දයෙන් බලයට පැමිණ පසුව නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කිරීමේ කාර්යය ආරම්භ කළත් එයට දේශපාලන නායකත්වයක් දුන්නේ නැත. ඔවුන් දෙමළ ජනතාව වෙනුවෙන් කර ඇත්තේ අල්ප වැඩ කොටසකි. ජාතික ගීය ජාතික දින සැමරුමේදී දෙමළෙන් ගැයීම ඔවුන් කළ එක් සංකේතාත්මක ක්‍රියාවකි. මේ මගින් මෙරට වෙසෙන සියළුම ජන කොටස් එකමුතු කරනු ලබයි. ජනාධිපතිවරයා තමන් තමන්ට ඡන්දය දුන් අයගේ පමණක් නොව සියළුම රට වැසියන්ගේ ජනාධිපති බව කියා සිටියේය. ඔහුට දැන් එම වචන ක්‍රියාත්මක කළ හැක. එබැවින් ආණ්ඩුව තමන්ගේ දේශපාලන අරමුණු රටේ අරමුණු වලට වඩා ඉහළින් නොතබන්නේ  නම් එළඹෙන නිදහස් දින උත්සවයේදී ජාතික ගීය දෙමළෙන්ද ගායනා කිරීමට සැලැස්විය යුතුය.
Published in Anidda news paper on 5th january 2020